Η ελληνική επανάσταση απέτυχε παταγωδώς. Αν δεν ήταν η Βρετανική Αυτοκρατορία δεν θα ήμασταν κράτος. Γιατί; Γιατί ενώ είχαμε τους καλύτερους αγωνιστές και για δύο χρόνια κάναμε τους Ευρωπαίους να δακρύζουν από το θάρρος μας, αποφασίσαμε όμως να βγάλουμε ο ένας το μάτι του άλλου.
Το έπος του ’40 μας φέρνει δάκρυα στα μάτια. Για άλλη μία φορά ο κόσμος έβλεπε τη μικρή φτωχή κατεστραμμένη Ελλάδα από την Μικρασιατική καταστροφή να αντιστέκεται με ξιφολόγχες στις δυνάμεις του Άξονα. Να πολεμάει και να κρατάει το μέτωπο ενάντια σε Ιταλούς και Γερμανούς.
Ο Winston Churchill είπε : Hence we will not say that Greeks fight like heroes, but that heroes fight like Greeks. Ο Franklin D. Roosevelt σε γράμμα του στον Έλληνα Πρέσβη στις 29 Οκτωβρίου του 1942 έγραφε: Greece has set the example which every one of us must follow until the despoilers of freedom everywhere have been brought to their just doom.
Μετά τι έγινε; Εμφύλιος. Αριστεροί με δεξιούς. Δεξιοί με αριστερούς. Αίμα, αίμα, αίμα. Και έτυχε η Αμερική να θέλει ένα δεξιό κράτος στη βαλκανική.
Χθες ξυπνήσαμε και ακούσαμε ότι ένα νέο παιδί, μία φωνή, μία ψυχή έσβησε από έναν ανούσιο καυγά. Δεν έσβησε απλά. Δολοφονήθηκε. Άνοιξε η πόρτα ενός αυτοκινήτου και ένα μαχαίρι καρφώθηκε στο στήθος του. Από ποιον; Από έναν άλλον άνθρωπο. Από ένα αδελφό του. Η ζωή του τελείωσε γιατί;
Αν ρωτήσει κάποιος αυτόν που κάρφωσε το μαχαίρι τι θα πει; Τον σκότωσα γιατί ήταν κουμουνιστής; Επειδή έγραφε αντιφασιστικά τραγούδια; Μιλάμε για φασισμό. Πολλοί χρυσαυγίτες δεν ξέρουν καν τι είναι οι όροι ρατσισμός, φασισμός. Είναι άνθρωποι απαίδευτοι, φτωχοί. Χωμένοι και τυφλοί μέσα στην οργή τους. Ξέρουν γιατί είναι οργισμένοι;
Μάλλον όχι λέω εγώ. Και αντί οι υπόλοιποι να απλώσουμε το χέρι να δείξουμε ανωτερότητα, να δείξουμε την αγάπη και την κατανόηση που ζητάμε εμείς να δείξουν σε μετανάστες, ομοφυλόφιλους και ότι άλλο αυτοί μισούν.
Ο γενικός γραμματέας του Κουμουνιστικού Κόμματος κ. Κουτσούμπας μας καλεί να όπως λέει και ο ποιητής: "Το φασισμό βαθιά κατάλαβε τον. Δεν θα πεθάνει μόνος, τσάκισέ τον".
Ποιον να τσακίσεις; Τον αδελφό σου τον συνάνθρωπό σου; Ζητάμε από τους άλλους να μας αποδεχτούν και εμείς είμαστε έτοιμοι να τσακίσουμε ό ένας τον άλλον.
Είμαστε όσο αδύναμοι χωριστά όσο δυνατοί μαζί. Σε χρόνους δύσκολους πάλι χωριζόμαστε.
Πόσες οικογένειες είναι ακόμη να κλάψουν; Κάθε νεκρός που θα πέσει-και να είστε σίγουροι ότι θα έχουμε πολλούς νεκρούς- από χθες και μετά παρακαλώ κλάψτε τον σαν να είναι δικός σας. Είτε φιλελεύθερος, αντιφασίστας κουμουνιστής, φασίστας, χρυσαυγίτης. Γιατί ξεχνάμε και το έχουμε κάνει πολλές φορές μέσα στην ιστορία μας ότι κάθε άνθρωπος ότι δεν είναι ιδεολογία αλλά μία ζωή,.
Οι ιδεολογίες δεν πονάνε, δεν ματώνουν για αυτό και είναι και τέλειες στα κείμενά τους. Οι άνθρωποι όμως ματώνουν, πονάνε, έχουν οργή, χαρά, λύπη. Οι ιδεολογίες δεν έχουν πατέρα, μητέρα αδέλφια, έχουν εμπνευστές. Δεν αφήνουν πίσω κατεστραμμένες ζωές όταν χάνονται.
Κάνω έκκληση σε κάθε λογική, σε κάθε συναίσθημα συμπάθειας για τον συνάνθρωπο, ότι χρώμα, φυλή, ιδεολογία, ταυτότητα και αν έχει. Προσέχετε! Κρατάμε τα σπίρτα κρατάμε και το λάδι. Δεν πρέπει πάλι να κάψουμε ο ένας τον άλλον. Το κάναμε αρκετά στο παρελθόν. Θέλουμε αλλαγή, θέλουμε πίσω τις ζωές μας όπως ήταν πριν από αυτή τη θεομηνία της κρίσης που μας κτύπησε, αλλά, η οργή μας δεν πρέπει να στραφεί στους εαυτούς μας!
Sporos
ΜΠΡΑΒΟ ΠΟΛΥ ΚΑΛΟ ΑΡΘΡΟ
ΑπάντησηΔιαγραφή