Toυ Γιώργου Λακόπουλου
Αυτό που έκαναν την προηγούµενη εβδοµάδα 16 βουλευτές του ΠΑΣΟΚ είναι αυτό που έλεγε ο Γιώργος Παπανδρέου: η επανάσταση του αυτονόητου. Ώς τώρα οι επιλογές που είχαν για να παίξουν τον ρόλο τους ήταν ότι δεν είχαν επιλογές. Ή ψήφιζαν τα νοµοσχέδια – συχνά χωρίς να ξέρουν το περιεχόµενό τους – ή την επόµενη στιγµή στο γραφείο του προέδρου της Βουλής έφτανε επιστολή του Πρωθυπουργού που τους έθετε εκτός Κοινοβουλευτικής Οµάδας. Ψήφιζε και µη ερεύνα. Πολύ άχαρο για κάποιον που καλείται να υπερασπιστεί στην εκλογική του περιφέρεια τα εντελώς ανάποδα από εκείνα για τα οποία τον εξέλεξαν.
Αλλά εκτός από την καταναγκαστική ψήφο, υπήρχε και η καταναγκαστική συµπεριφορά. Για όποιον υπήρχαν υπόνοιες – ή πληροφορίες! – ότι κινείται εκτός γραµµής, σχηµατιζόταν ένας κύκλος πιέσεων που άρχιζε από τη νουθεσία και κατέληγε σε απειλές. Εναλλάξ µε υποσχέσεις γιαµελλοντική «αξιοποίηση». Το επιχείρηµα ήταν πάντα το ίδιο:«Θα ρίξετε τηνκυβέρνηση»; Ηταν η σθεναρήστάση της Βάσως Παπανδρέου στην Επιτροπή Οικονοµικών της Βουλής που έκανε αυτό το επιχείρηµα να φαίνεται αστείο.
Για πρώτη φορά τόσο πολλοί – θα µπορούσε να ήταν και περισσότεροι – έβαλαν την υπογραφή τους σε ένα χαρτί που λέει ότι δεν θέλουν να πέσει η κυβέρνηση. Θέλουν να σηκωθεί η αξιοπρέπειά τους. Καθώς κατά το ένα τρίτοανήκουν στον κύκλο των υποστηρικτών του Πρωθυπουργού – µε όρους 2007 –, δεν ήταν εύκολο να τους προσάψουν ότι συνωµοτούν υπέρ κάποιου εσωκοµµατικού αντιπάλου του Παπανδρέου. Αλλωστε τέτοιοι ενυπάρχουν.
Οι ∆εκαέξι δεν ζήτησαν τίποτε περισσότερο από αυτό που δικαιούνται: Να µην τους αντιµετωπίζουν ως «κουκιά»... Και να µην τους χειραγωγούν οι υπουργοί, κάποιοι από τους οποίους δεν κρύβουν ότι τους περιφρονούν.
Αυτή η κίνηση επανέφερε– έστω και στιγµιαία –τη λειτουργία του πολιτεύµατος στην κανονική του διάσταση, σε ό,τι αφορά τη νοµοθετική διαδικασία και τον κοινοβουλευτικό έλεγχο. Που είναι: Βουλή - κυβέρνηση και όχι κυβέρνηση - αντιπολίτευση. Πρόκειταιγια τη δεύτερη µεγάλη αλλαγή µε την κατάργηση της απαγόρευσης πουίσχυε για τους βουλευτές του ΠΑΣΟΚ στη δεκαετία του 1980 να µην καταθέτουν… ερωτήσεις. ∆ηλαδή οιβουλευτές άσκησαν ένα δικαίωµα. Και είχε πει ο αµερικανός δικηγόρος και πολιτικός Ράµσεϊ Κλαρκ: «∆ικαίωµα δεν είναι κάτι που σου δίνει κάποιος, αλλά κάτι που κανείς δεν µπορεί να σου πάρει».
πηγή: TA NEA
Αυτό που έκαναν την προηγούµενη εβδοµάδα 16 βουλευτές του ΠΑΣΟΚ είναι αυτό που έλεγε ο Γιώργος Παπανδρέου: η επανάσταση του αυτονόητου. Ώς τώρα οι επιλογές που είχαν για να παίξουν τον ρόλο τους ήταν ότι δεν είχαν επιλογές. Ή ψήφιζαν τα νοµοσχέδια – συχνά χωρίς να ξέρουν το περιεχόµενό τους – ή την επόµενη στιγµή στο γραφείο του προέδρου της Βουλής έφτανε επιστολή του Πρωθυπουργού που τους έθετε εκτός Κοινοβουλευτικής Οµάδας. Ψήφιζε και µη ερεύνα. Πολύ άχαρο για κάποιον που καλείται να υπερασπιστεί στην εκλογική του περιφέρεια τα εντελώς ανάποδα από εκείνα για τα οποία τον εξέλεξαν.
Αλλά εκτός από την καταναγκαστική ψήφο, υπήρχε και η καταναγκαστική συµπεριφορά. Για όποιον υπήρχαν υπόνοιες – ή πληροφορίες! – ότι κινείται εκτός γραµµής, σχηµατιζόταν ένας κύκλος πιέσεων που άρχιζε από τη νουθεσία και κατέληγε σε απειλές. Εναλλάξ µε υποσχέσεις γιαµελλοντική «αξιοποίηση». Το επιχείρηµα ήταν πάντα το ίδιο:«Θα ρίξετε τηνκυβέρνηση»; Ηταν η σθεναρήστάση της Βάσως Παπανδρέου στην Επιτροπή Οικονοµικών της Βουλής που έκανε αυτό το επιχείρηµα να φαίνεται αστείο.
Για πρώτη φορά τόσο πολλοί – θα µπορούσε να ήταν και περισσότεροι – έβαλαν την υπογραφή τους σε ένα χαρτί που λέει ότι δεν θέλουν να πέσει η κυβέρνηση. Θέλουν να σηκωθεί η αξιοπρέπειά τους. Καθώς κατά το ένα τρίτοανήκουν στον κύκλο των υποστηρικτών του Πρωθυπουργού – µε όρους 2007 –, δεν ήταν εύκολο να τους προσάψουν ότι συνωµοτούν υπέρ κάποιου εσωκοµµατικού αντιπάλου του Παπανδρέου. Αλλωστε τέτοιοι ενυπάρχουν.
Οι ∆εκαέξι δεν ζήτησαν τίποτε περισσότερο από αυτό που δικαιούνται: Να µην τους αντιµετωπίζουν ως «κουκιά»... Και να µην τους χειραγωγούν οι υπουργοί, κάποιοι από τους οποίους δεν κρύβουν ότι τους περιφρονούν.
Αυτή η κίνηση επανέφερε– έστω και στιγµιαία –τη λειτουργία του πολιτεύµατος στην κανονική του διάσταση, σε ό,τι αφορά τη νοµοθετική διαδικασία και τον κοινοβουλευτικό έλεγχο. Που είναι: Βουλή - κυβέρνηση και όχι κυβέρνηση - αντιπολίτευση. Πρόκειταιγια τη δεύτερη µεγάλη αλλαγή µε την κατάργηση της απαγόρευσης πουίσχυε για τους βουλευτές του ΠΑΣΟΚ στη δεκαετία του 1980 να µην καταθέτουν… ερωτήσεις. ∆ηλαδή οιβουλευτές άσκησαν ένα δικαίωµα. Και είχε πει ο αµερικανός δικηγόρος και πολιτικός Ράµσεϊ Κλαρκ: «∆ικαίωµα δεν είναι κάτι που σου δίνει κάποιος, αλλά κάτι που κανείς δεν µπορεί να σου πάρει».
πηγή: TA NEA
Δεν υπάρχουν σχόλια:
Δημοσίευση σχολίου