Από τον ΜΙΧΑΛΗ ΤΖΑΝΑΚΗ
Πριν 2 περίπου μήνες στο πρώτο χρονογράφημα που έγραψα έκλεινα με την αφιέρωση στους κρατούντες απ την μπαλάντα του κυρ- Μέντιου που λέει: «άντε θύμα άντε ψώνιο άντε σύμβολο αιώνιο, αν ξυπνήσεις μονομιάς θα ρθει ανάποδα ο ντουνιάς».
Ξέρετε κάποια πράγματα έρχονται νομοτελειακά. Έρχονται και παρέρχονται, γίνονται και ξεγίνονται, δημιουργούνται και αποσυντίθενται, ακμάζουν και παρακμάζουν. Θυμάμαι την ταινία με την αξέχαστη Ρ. Βλαχοπούλου που παρακολουθούσαν ένα ντέρμπυ ποδοσφαίρου και ο φανατικός φίλαθλος δίπλα της κραύγαζε για τον παίκτη της ομάδας του που ντρίπλαρε τον αντίπαλο: «είσαι Θεός ρε», την επόμενη φάση ο ίδιος παίκτης έχανε τη μπάλα απ τον αντίπαλο κι ο ίδιος φίλαθλος κραύγαζε: «ου να χαθείς κρέας».
Αυτή τη σκηνή μου θυμίζει η σημερινή Ελλάδα, που έχει «αγκυροβολίσει» -απολύτως δικαιολογημένα- σε πλατείες, δρόμους, υπουργεία και «κυνηγά»- δικαιολογημένα- εκείνους που αποθέωνε μέχρι πρότινος. Οι πρώην «ήρωες» των Ελλήνων είναι τα αντίστοιχα «κρέατα» που κραύγαζε ο φίλαθλος εκείνος στην κωμωδία του Α. Σακελλάριου. Ποτέ δεν ήμουν από κείνους που πίστευα σε «ήρωες» και πάντα θεωρούσα ανοησία να βλέπω μικρούς- μεγάλους να ειδωλοποιούν, πολιτικούς, καλλιτέχνες, ποδοσφαιριστές ή οποιονδήποτε άλλο και να τρέχουν πίσω τους να πάρουν κάποιο «αυτόγραφο», ως αποδεικτικό της «ευτυχίας» τους να τον γνωρίσουν από κοντά. Ίσως αυτό να απέρεε από τον υπερβολικό εγωισμό μου, κι όχι από σωστή διαίσθηση για τα πρόσωπα αυτά.
Όταν πια μεγάλωσα κι άρχισα να διαβάζω ιστορία- πράγμα που το κάνω ακόμα όσο μπορώ- δεν απορούσα με τις αμφιλεγόμενες και νοσηρές προσωπικότητες ,που παρέσυραν τις μάζες στην καταστροφή και τον όλεθρο, ούτε οργιζόμουν με τους προδότες που αναίσχυντα εκδήλωναν τα συμπλέγματα τους σε βάρος συνανθρώπων τους. Οργιζόμουν κι απορούσα με όλους εκείνους που τους «ακολουθούσαν», τους αποθέωναν, τους «αγιοποιούσαν», αρνούμενοι να επιστρατεύσουν στοιχειωδώς την κοινή λογική τους για να δουν ότι όλοι αυτοί τους οδηγούσαν με μαθηματική ακρίβεια στην καταστροφή.
Κανείς Αλκιβιάδης, κανείς Μαυρομιχάλης, κανείς Γκέμπελς, Χίτλερ, Μπους, Μιλόσεβιτς, Μπερλουσκόνι (εντελώς τυχαία η αναφορά, αφού ο κατάλογος των «διαμαντιών» είναι ατέλειωτος), δε θα μπορούσαν να «δράσουν» όπως έδρασαν αν δεν είχαν πίσω τους τις μάζες να τους επευφημούν και να τους στήνουν «θριάμβους».
Δυστυχώς, πριν φτάσουμε στον προσδιορισμό «αγανακτισμένοι» είχαμε περάσει από άλλα στάδια προσδιορισμών μόνο που δεν μας τα λεγαν και δε μας προσφωνούσαν έτσι. Οι νυν «αγανακτισμένοι» είναι οι πρώην «διορισμένοι», «δημοκράτες και δημοκράτισσες», «πρασινο-γαλαζο-φρουροί», άλλοι «κομματόσκυλα» κι άλλοι εντελώς «απολιτίκ», «βολεμένοι» σε μια κοινωνία που όλοι βλέπαμε τις υπερβολές, τη φαυλοκρατία, την ανοησία, την πρόκληση αλλά εμείς εκεί… στις επάλξεις. Υπέρμαχοι των ίδιων προσώπων, των ίδιων πρακτικών να τις υπερασπιζόμαστε επίμονα σαγηνευμένοι από 5 «τσιτάτα», που παραμονές εκλογών δίδασκαν οι image-makers τα παιδιά, τ ανίψια, τα εγγόνια των πολιτικών της δεκαετίας του 1940 και 1950 και έτσι φτιασιδωμένα να τα αναπαράγουμε ως παπαγαλάκια με την ελπίδα ότι αυτή τη φορά κάτι θα γίνει.
Δεν ξέρω πόσοι από μας περίμεναν κάτι διαφορετικό απ αυτό που βιώνουμε σήμερα, ή αν αυτά τα πρόσωπα που βρίσκονται στο προσκήνιο 2-3 δεκαετίες τώρα, τα θεωρούσαν κάποιοι αρκετά «ταλαντούχα», για να διαχειριστούν τις τύχες της χώρας. Ας μην υπενθυμίσουμε τι ψιθυρίζαμε μεταξύ μας για τους πρώην και τους νυν, και πόσο εύκολα ακόμα και οι επικριτές γίνονταν ξαφνικά υμνητές –εμφορούμενοι από πηγαία αισιοδοξία ή μήπως τίποτα άλλο;-. προσωπικά δεν εκπλήσσομαι με τις χιλιάδες λαού που μαζεύονται κάθε μέρα στο Σύνταγμα. Εκπλήσσομαι που δεν το κάναμε νωρίτερα, εκπλήσσομαι που αντιδρούμε σα ν ανακαλύψαμε ξαφνικά την Αμερική. Τσακωνόμασταν ως τώρα, για το ποιος ήταν πιο «άχρηστος» απ τον άλλο, ή ποιος έφερε το «βαρύτερο» πολιτικό όνομα ελέω μπαμπά, παππού ή θείου. Αυτοπροσδιοριζόμασταν και βαυκαλιζόμασταν ως «δημοκράτες» λες κι η δημοκρατία θα μπαινε ανεξίτηλη ως προμετωπίδα, σαν τον αριθμό των εγκλείστων στο Άουσβιτς, αντί στην πράξη να τη θωρακίσουμε με την προώθηση των «αρίστων» στην πολιτική και με την ενεργητική στάση μας απέναντι της. Φτιάξαμε το συνδικαλισμό σαν «προθάλαμο» της εισόδου μας (τους) στο «σαλόνι» της πολιτικής καταστρέφοντας το χώρο, που θα μπορούσε να εκκολάψει πραγματικά πολιτικά κι όχι κομματικά όντα.
Επειδή, λοιπόν, εδώ πληρώνονται όλα τώρα βρίσκουμε μπροστά μας όλα όσα, αν δεν τα εκθρέψαμε, τα ανεχτήκαμε συνένοχα. Είναι πολύ οδυνηρό για έναν άνθρωπο- πολύ περισσότερο για ένα λαό-να νιώθει την προδοσία εκείνων που αγάπησε άδολα, γιατί δεν ήταν όλοι καιροσκόποι. Γι αυτό υπάρχει η οργή, ο θυμός η απογοήτευση και η βιασύνη ν απεμπλακούμε απ όσα μας θυμίζουν τη αφέλεια μας. Συμπεριφερόμαστε σαν τον απατημένο σύζυγο που είχε όλα τα στοιχεία της απιστίας, τα έβλεπε, τα άκουγε, του τα έλεγαν λεπτομερώς αλλά εκείνος ήθελε να την κάνει «τσακωτή», κι όταν πια έγινε κι αυτό, αντιδρά λες κι έπεσε απ τα σύννεφα.
Είναι πραγματικά μεγάλες στιγμές αυτές που ζούμε με τους Έλληνες πολίτες στους δρόμους, και θα ήταν ακόμα μεγαλύτερες αν κατεβάζαμε και τους πολιτικούς στους δρόμους, όχι για να τους προπηλακίσουμε, αλλά για να δουν, ν ακούσουν, να βιώσουν αυτό που βλέπουν, που βιώνουν χιλιάδες Έλληνες καθημερινά. Αυτή θα ταν η πραγματική τιμωρία τους. Η αυτοκριτική φαίνεται επιτέλους πως γίνεται, ξαφνικά γινόμαστε πολίτες, γιατί οι πραγματικά πολιτικοποιημένοι δε χρειάζονται καθόλου τον κομματικό εναγκαλισμό, ούτε ζητούν το μικρό ή μεγαλορουσφέτι του κομματάρχη, για να επιβεβαιώσουν την πολιτική οντότητα τους. Φαίνεται, αν μη τι άλλο, να κερδίζουμε την πολιτική αξιοπρέπεια μας και επίσης φαίνεται αυτήν την αξιοπρέπεια να θέλουμε να την επιβάλουμε και σ εκείνους που την απεμπόλησαν 30 χρόνια τώρα. Καλύτερα να μας λένε αγανακτισμένους παρά…μ… @#*!ς
Πριν 2 περίπου μήνες στο πρώτο χρονογράφημα που έγραψα έκλεινα με την αφιέρωση στους κρατούντες απ την μπαλάντα του κυρ- Μέντιου που λέει: «άντε θύμα άντε ψώνιο άντε σύμβολο αιώνιο, αν ξυπνήσεις μονομιάς θα ρθει ανάποδα ο ντουνιάς». Ξέρετε κάποια πράγματα έρχονται νομοτελειακά. Έρχονται και παρέρχονται, γίνονται και ξεγίνονται, δημιουργούνται και αποσυντίθενται, ακμάζουν και παρακμάζουν. Θυμάμαι την ταινία με την αξέχαστη Ρ. Βλαχοπούλου που παρακολουθούσαν ένα ντέρμπυ ποδοσφαίρου και ο φανατικός φίλαθλος δίπλα της κραύγαζε για τον παίκτη της ομάδας του που ντρίπλαρε τον αντίπαλο: «είσαι Θεός ρε», την επόμενη φάση ο ίδιος παίκτης έχανε τη μπάλα απ τον αντίπαλο κι ο ίδιος φίλαθλος κραύγαζε: «ου να χαθείς κρέας».
Αυτή τη σκηνή μου θυμίζει η σημερινή Ελλάδα, που έχει «αγκυροβολίσει» -απολύτως δικαιολογημένα- σε πλατείες, δρόμους, υπουργεία και «κυνηγά»- δικαιολογημένα- εκείνους που αποθέωνε μέχρι πρότινος. Οι πρώην «ήρωες» των Ελλήνων είναι τα αντίστοιχα «κρέατα» που κραύγαζε ο φίλαθλος εκείνος στην κωμωδία του Α. Σακελλάριου. Ποτέ δεν ήμουν από κείνους που πίστευα σε «ήρωες» και πάντα θεωρούσα ανοησία να βλέπω μικρούς- μεγάλους να ειδωλοποιούν, πολιτικούς, καλλιτέχνες, ποδοσφαιριστές ή οποιονδήποτε άλλο και να τρέχουν πίσω τους να πάρουν κάποιο «αυτόγραφο», ως αποδεικτικό της «ευτυχίας» τους να τον γνωρίσουν από κοντά. Ίσως αυτό να απέρεε από τον υπερβολικό εγωισμό μου, κι όχι από σωστή διαίσθηση για τα πρόσωπα αυτά.
Όταν πια μεγάλωσα κι άρχισα να διαβάζω ιστορία- πράγμα που το κάνω ακόμα όσο μπορώ- δεν απορούσα με τις αμφιλεγόμενες και νοσηρές προσωπικότητες ,που παρέσυραν τις μάζες στην καταστροφή και τον όλεθρο, ούτε οργιζόμουν με τους προδότες που αναίσχυντα εκδήλωναν τα συμπλέγματα τους σε βάρος συνανθρώπων τους. Οργιζόμουν κι απορούσα με όλους εκείνους που τους «ακολουθούσαν», τους αποθέωναν, τους «αγιοποιούσαν», αρνούμενοι να επιστρατεύσουν στοιχειωδώς την κοινή λογική τους για να δουν ότι όλοι αυτοί τους οδηγούσαν με μαθηματική ακρίβεια στην καταστροφή.
Κανείς Αλκιβιάδης, κανείς Μαυρομιχάλης, κανείς Γκέμπελς, Χίτλερ, Μπους, Μιλόσεβιτς, Μπερλουσκόνι (εντελώς τυχαία η αναφορά, αφού ο κατάλογος των «διαμαντιών» είναι ατέλειωτος), δε θα μπορούσαν να «δράσουν» όπως έδρασαν αν δεν είχαν πίσω τους τις μάζες να τους επευφημούν και να τους στήνουν «θριάμβους».
Δυστυχώς, πριν φτάσουμε στον προσδιορισμό «αγανακτισμένοι» είχαμε περάσει από άλλα στάδια προσδιορισμών μόνο που δεν μας τα λεγαν και δε μας προσφωνούσαν έτσι. Οι νυν «αγανακτισμένοι» είναι οι πρώην «διορισμένοι», «δημοκράτες και δημοκράτισσες», «πρασινο-γαλαζο-φρουροί», άλλοι «κομματόσκυλα» κι άλλοι εντελώς «απολιτίκ», «βολεμένοι» σε μια κοινωνία που όλοι βλέπαμε τις υπερβολές, τη φαυλοκρατία, την ανοησία, την πρόκληση αλλά εμείς εκεί… στις επάλξεις. Υπέρμαχοι των ίδιων προσώπων, των ίδιων πρακτικών να τις υπερασπιζόμαστε επίμονα σαγηνευμένοι από 5 «τσιτάτα», που παραμονές εκλογών δίδασκαν οι image-makers τα παιδιά, τ ανίψια, τα εγγόνια των πολιτικών της δεκαετίας του 1940 και 1950 και έτσι φτιασιδωμένα να τα αναπαράγουμε ως παπαγαλάκια με την ελπίδα ότι αυτή τη φορά κάτι θα γίνει.
Δεν ξέρω πόσοι από μας περίμεναν κάτι διαφορετικό απ αυτό που βιώνουμε σήμερα, ή αν αυτά τα πρόσωπα που βρίσκονται στο προσκήνιο 2-3 δεκαετίες τώρα, τα θεωρούσαν κάποιοι αρκετά «ταλαντούχα», για να διαχειριστούν τις τύχες της χώρας. Ας μην υπενθυμίσουμε τι ψιθυρίζαμε μεταξύ μας για τους πρώην και τους νυν, και πόσο εύκολα ακόμα και οι επικριτές γίνονταν ξαφνικά υμνητές –εμφορούμενοι από πηγαία αισιοδοξία ή μήπως τίποτα άλλο;-. προσωπικά δεν εκπλήσσομαι με τις χιλιάδες λαού που μαζεύονται κάθε μέρα στο Σύνταγμα. Εκπλήσσομαι που δεν το κάναμε νωρίτερα, εκπλήσσομαι που αντιδρούμε σα ν ανακαλύψαμε ξαφνικά την Αμερική. Τσακωνόμασταν ως τώρα, για το ποιος ήταν πιο «άχρηστος» απ τον άλλο, ή ποιος έφερε το «βαρύτερο» πολιτικό όνομα ελέω μπαμπά, παππού ή θείου. Αυτοπροσδιοριζόμασταν και βαυκαλιζόμασταν ως «δημοκράτες» λες κι η δημοκρατία θα μπαινε ανεξίτηλη ως προμετωπίδα, σαν τον αριθμό των εγκλείστων στο Άουσβιτς, αντί στην πράξη να τη θωρακίσουμε με την προώθηση των «αρίστων» στην πολιτική και με την ενεργητική στάση μας απέναντι της. Φτιάξαμε το συνδικαλισμό σαν «προθάλαμο» της εισόδου μας (τους) στο «σαλόνι» της πολιτικής καταστρέφοντας το χώρο, που θα μπορούσε να εκκολάψει πραγματικά πολιτικά κι όχι κομματικά όντα.
Επειδή, λοιπόν, εδώ πληρώνονται όλα τώρα βρίσκουμε μπροστά μας όλα όσα, αν δεν τα εκθρέψαμε, τα ανεχτήκαμε συνένοχα. Είναι πολύ οδυνηρό για έναν άνθρωπο- πολύ περισσότερο για ένα λαό-να νιώθει την προδοσία εκείνων που αγάπησε άδολα, γιατί δεν ήταν όλοι καιροσκόποι. Γι αυτό υπάρχει η οργή, ο θυμός η απογοήτευση και η βιασύνη ν απεμπλακούμε απ όσα μας θυμίζουν τη αφέλεια μας. Συμπεριφερόμαστε σαν τον απατημένο σύζυγο που είχε όλα τα στοιχεία της απιστίας, τα έβλεπε, τα άκουγε, του τα έλεγαν λεπτομερώς αλλά εκείνος ήθελε να την κάνει «τσακωτή», κι όταν πια έγινε κι αυτό, αντιδρά λες κι έπεσε απ τα σύννεφα.
Είναι πραγματικά μεγάλες στιγμές αυτές που ζούμε με τους Έλληνες πολίτες στους δρόμους, και θα ήταν ακόμα μεγαλύτερες αν κατεβάζαμε και τους πολιτικούς στους δρόμους, όχι για να τους προπηλακίσουμε, αλλά για να δουν, ν ακούσουν, να βιώσουν αυτό που βλέπουν, που βιώνουν χιλιάδες Έλληνες καθημερινά. Αυτή θα ταν η πραγματική τιμωρία τους. Η αυτοκριτική φαίνεται επιτέλους πως γίνεται, ξαφνικά γινόμαστε πολίτες, γιατί οι πραγματικά πολιτικοποιημένοι δε χρειάζονται καθόλου τον κομματικό εναγκαλισμό, ούτε ζητούν το μικρό ή μεγαλορουσφέτι του κομματάρχη, για να επιβεβαιώσουν την πολιτική οντότητα τους. Φαίνεται, αν μη τι άλλο, να κερδίζουμε την πολιτική αξιοπρέπεια μας και επίσης φαίνεται αυτήν την αξιοπρέπεια να θέλουμε να την επιβάλουμε και σ εκείνους που την απεμπόλησαν 30 χρόνια τώρα. Καλύτερα να μας λένε αγανακτισμένους παρά…μ… @#*!ς
πηγή: press-gr
Δεν υπάρχουν σχόλια:
Δημοσίευση σχολίου