Παιχνίδια σε «αγανακτισμένες» πλάτες. (άρθρο του Βαγγέλη Λιακόγκονα)

Προς αποφυγήν κάθε παρεξήγησης, το δηλώνω εξ αρχής: Είμαι σαφώς υπέρ του κινήματος των «αγανακτισμένων» πολιτών. Τρόπον τινά, ο μέσος πολίτης, ειδικά ο νέος, υπάγεται στους κόλπους του, είτε συμμετέχει είτε όχι στις καθημερινές του δράσεις – εξορμήσεις στις πλατείες. Θαρρώ, εξάλλου, ότι κανείς δεν θα ορίσει τον τρόπο με τον οποίο θα εκφραστεί η δυσαρέσκειά του…

Το κίνημα τον αγανακτισμένων έχει, ως φαίνεται, δυνατά, υγιή χαρακτηριστικά, όπως το καθολικά «απολιτίκ» προφίλ του, αλλά και η ανομοιογένεια των μελών του που αυτομάτως του προσδίδει αυθεντικότητα, αληθινή έκφραση δυσαρέσκειας, και όχι ένα, αλλά χίλια δίκια.

Οι ενστάσεις, παρ’ όλα αυτά, έχουν αρχίσει δειλά –δειλά να ακούγονται, πιθανότατα λόγω της σταθερής και όχι εξελισσόμενης πορείας με κάποιο συγκεκριμένο κερδοφόρο αποτέλεσμα. Επιπλέον, κινήσεις όπως αυτή της Τρίτης, αργά το βράδυ, όπου μέρος των διαδηλωτών έσπευσαν να προπηλακίσουν βουλευτές που αποχωρούσαν από το Κοινοβούλιο, είναι μεν συμβολικές και εκτονωτικές, δίνουν όμως μια επικίνδυνη έως ύποπτη «γεύση» στο τι μέλει γενέσθαι…

Πραγματικά αναρωτιέμαι και παράλληλα φοβάμαι αν:

Το κίνημα θα έχει διάρκεια ή θα τερματίσει σαν μια «μόδα» που δημιουργήθηκε λόγω της απογοήτευσης και της συνεχούς ανομίας – αδικίας.

Το κίνημα θα μεταμορφωθεί σε πολιτικό σχηματισμό, γεγονός που θα επιβεβαιώσει το χειρότερο σενάριο. Τη διάθεση, δηλαδή, ορισμένων να το εκμεταλλευτούν στο έπακρο, αφαιρώντας του αυτό το «μαγικό» που τώρα περιέχει, την ανιδιοτέλεια και τον αυθορμητισμό.

Στο κίνημα θα παρεισφρήσουν στοιχεία που θα το αμαυρώσουν και -στη χειρότερη των περιπτώσεων- θα το διαλύσουν. Πολλοί ήδη «μυρίζονται» επερχόμενη μετατροπή της «μούντζας» σε δραστικότερη έκφραση βίας.
Με τα μέχρι σήμερα δεδομένα, η διάθεση του κόσμου υποδεικνύει έναν ειρηνικό, ζηλευτό -σε σχέση με παλαιότερες περιπτώσεις- αγώνα. Η συμμετοχή οικογενειών, νέων, αντί για εργατοπατέρες και κομματικά μέλη, το γέννησε. Ακριβώς, όμως, λόγω της «απειρίας έκφρασης» των συμμετεχόντων, πόσο δύσκολο θα ήταν να επηρεαστούν από φέρελπεις wanna-be πολιτικάντηδες;

Με περισσευούμενο -πάντα- τον θαυμασμό μου απέναντι σε προσωπικότητες των Τεχνών που τις μέρες αυτές πρωτοστατούν στο πλευρό των «αγανακτισμένων», αναρωτιέμαι μήπως και η δραστηριοποίησή τους υποβόσκει μεγαλειώδη είσοδο στον πολιτικό στίβο.

Ο «τοκετός» της δράσης των «αγανακτισμένων» προέκυψε από επαναλαμβανόμενο πολιτικό βιασμό της κοινωνίας. Το νεογέννητο κίνημα, πρέπει να επιβιώσει διατηρώντας τα ποιοτικά χαρακτηριστικά της πρώτης μέρας εμφάνισής του… Της μέρας της γέννας. Σε κάθε άλλη περίπτωση, π.χ. «βάπτισής» του σε κόμμα, οι επόμενες τελετές που θα ακολουθήσουν ίσως θα ποικίλουν…

Άραγε, πολιτικοί «γάμοι» ή «κηδείες» αγώνων, ελπίδων, «μνημόσυνα» ανθρώπων, έχουν θέση στο αρχικό όραμα των «αγανακτισμένων»; Προσεύχομαι για το «όχι» ως απάντηση…

Απανταχού «Αγανακτισμένοι», προσοχή! Ίσως μέσα στο πλήθος ελλοχεύουν επιτήδειοι που θέλουν να καρπωθούν τα βροντερά συνθήματα, την ηχηρή φωνή και την αληθινή διάθεση αλλαγής και ανατροπής που εκφράζετε…

πηγή: aixmi.gr