Ο διάλογος που αναπτύσσεται γύρω από το κίνημα των αγανακτισμένων έχει πολύ μεγάλο ενδιαφέρον. Μπορείς να βρεις απόψεις που το αποθεώνουν χωρίς αστερίσκους, όπως και απόψεις που είναι εξαιρετικά επιφυλακτικές έως αρνητικές, για διάφορους λόγους. Προφανώς δεν είναι λογικό να κάνεις αποτίμηση για ένα εν εξελίξει φαινόμενο ούτε είναι φρόνιμο να προχωρήσεις σε προβλέψεις για το αν, τελικώς, θα έχει κάποιο σημαντικό αποτέλεσμα, για το αν δηλαδή θα αφήσει το ίχνος του στη δημόσια ζωή.
Υπάρχουν και θετικά και προβληματικά στοιχεία στη δράση του, ωστόσο το στοίχημα για την τελική έκβαση της αναμέτρησης παραμένει ανοικτό. 1) Είναι ασφαλώς ελπιδοφόρο το γεγονός ότι επιτέλους μεγάλες μάζες πολιτών σηκώθηκαν από τους καναπέδες και διεκδικούν ζωτικό χώρο στο πεδίο της πολιτικής, αφαιρώντας από τους επαγγελματίες του είδους, τους τεχνικούς της εξουσίας, τις γραφειοκρατίες των κομμάτων, τους οργανικούς διανοούμενους του συστήματος και τους διαύλους ενημέρωσης το προνόμιο να ρυθμίζουν αυτοί τη δημόσια συζήτηση και να καθορίζουν τις προτεραιότητες της κοινωνίας.
2) Είναι εξόφθαλμα υποκριτικό να εγκαλείται το κίνημα για έλλειμμα σαφούς ιδεολογικού και πολιτικού στίγματος και για μαξιμαλισμό, λες και έχουμε να κάνουμε με οργανωμένη συλλογικότητα που είναι εκ της φύσεως της υποχρεωμένη να αγωνίζεται για την κατάληψη της εξουσίας και να περιγράφει την κοινωνία που οραματίζεται. Πρόκειται για ένα πολύμορφο και ετερόκλητο κίνημα που τώρα κάνει τα πρώτα βήματά του και το οποίο συσπειρώνεται στη βάση της ενστικτώδους αντίθεσης του με τη δεσπόζουσα πολιτική. Θα υπάρξουν αστοχίες, αναδιπλώσεις και υπερβολές. Όμως, με τα λάθη του πορεύεται ένα κίνημα, απ’ αυτά μαθαίνει.
3) Το κίνημα είναι ακομμάτιστο, αλλά δεν είναι απολιτικό. Άλλωστε, αυτοί που το συγκροτούν, παρά τη νεφελώδη προσέγγιση, διατυπώνουν αιτήματα που είναι εξόχως πολιτικά, συμφωνείς ή διαφωνείς με το περιεχόμενο τους.
4) Σίγουρα για πολλούς από τους αγανακτισμένους, η ενεργός εμπλοκή στις κινηματικές διαδικασίες έχει και μια ψυχαναλυτική λειτουργία, είναι ένας μηχανισμός «ξεπλύματος» της συνείδησής τους από τις ενοχές τους, μια καθαρτήρια και λυτρωτική πράξη με αυτοκριτικές πλευρές επειδή στο παρελθόν στήριξαν τα κόμματα εξουσίας ή στην καλύτερη περίπτωση ανέχτηκαν τις φαυλεπίφαυλες πρακτικές τους που οδήγησαν τη χώρα στο τραγικό σημείο που είναι σήμερα. Θα μπορούν στο μέλλον να λένε «ήμουν κι εγώ εκεί» και θα αισθάνονται ότι έπραξαν το καθήκον τους.
5) Το πολιτικό σύστημα είναι έκδηλα αμήχανο. Η κυβέρνηση γιατί ξέρει ότι αυτή είναι ο στόχος. Η Νέα Δημοκρατία γιατί φοβάται ότι δεν θα εφαρμοστεί ο «νόμος της μεταπολίτευσης» και θα απειληθεί η δομή του μοντέλου του δικομματισμού που στηρίζεται στη λογική «φύγε εσύ, έλα εσύ». Το ΚΚΕ είναι από θέση αρχής εχθρικό με ό,τι δεν ελέγχει. Πιστεύει ότι τα πλήθη, χωρίς καθοδήγηση από ένα επαναστατικό υποκείμενο με ξεκάθαρη στρατηγική εξουσίας, είναι ευάλωτα στη χειραγώγηση και θα σκορπίσουν αν οι κρατικοί μηχανισμοί τα φοβίσουν, στήνοντας προβοκάτσιες. Ο ΣΥΡΙΖΑ είναι αμφίθυμος, γιατί θυμάται την περιπέτεια του 2008. Το ξέσπασμα του Δεκέμβρη τον βρήκε στο 18% (στις δημοσκοπήσεις) και το ξεφούσκωμά του τον προσγείωσε ανώμαλα λίγο πάνω από το όριο κοινοβουλευτικής επιβίωσης (στις εκλογές του 2009). Κατηγορήθηκε τότε ότι ενθάρρυνε τους χουλιγκανισμούς. Δεν κατάφερε να απολακτίσει τη ρετσινιά του συνοδοιπόρου των μπαχαλάκηδων και το πλήρωσε. Προς το παρόν «κανακεύει» το κίνημα, αλλά ταυτοχρόνως κρατά αποστάσεις από τις αντιπολιτικές εκφράσεις του.
6) Είναι οπωσδήποτε ενοχλητικό το γεγονός ότι ορισμένοι μεγαλόσχημοι αποπειρώνται να καβαλήσουν το ρεύμα υποδυόμενοι τους μπροστάρηδες, αν και θα έπρεπε να κρύβονται: Είτε γιατί έχουν ευνοηθεί ποικιλοτρόπως από το σύστημα που σήμερα αποδοκιμάζουν με φανατισμό ιεραπόστολου, είτε γιατί την εποχή που χτιζόταν το πελατειακό κράτος και εδραιωνόταν το παρασιτικό οικονομικό μοντέλο αυτοί σφύριζαν αδιάφορα (προστατεύοντας τις δουλίτσες τους με τις παχυλές απολαβές) ή έσπευδαν να πλαισιώσουν την κεντρική εξουσία, καταλαμβάνοντας θέσεις γελωτοποιού και εκλαϊκευτή των αποφάσεων του αρχηγού. Αλλά έτσι δεν συμβαίνει πάντα στις περιπτώσεις θεαματικής εισόδου του λαϊκού στοιχείου στη δημόσια σκηνή; Οι χτεσινοί θύτες, εμφανίζονται ως θύματα για να ξεγελάσουν τους αφελείς. Κολακεύουν συνειδήσεις, χαϊδεύουν αυτιά και σιγοντάρουν πάσης φύσεως διεκδικήσεις για να γίνουν αρεστοί και να μείνουν στον αφρό. Ποντάρουν στην κοντή μνήμη μας. Η αμνησία είναι το πρώτο στάδιο για την αθώωση των υποκριτών, των δημαγωγών και των οπορτουνιστών.
7) Στην ανάλυση ενός φαινομένου προσερχόμαστε με τις ιδεολογικές αποσκευές μας, εφόσον βεβαίως δεν τις έχουμε πετάξει ως άχρηστες στον σκουπιδοντενεκέ της ιστορίας. Αυτός είναι και ο λόγος που μερικοί διστάζουμε να προσυπογράψουμε ανεπιφύλακτα ό, τι παράγεται στις πλατείες. Η ισοπέδωση «όλοι οι πολιτικοί είναι κλέφτες» είναι άδικη. Η αφρίζουσα ρητορική κατά του Κοινοβουλίου, αν αποκτήσει πλειοψηφική δυναμική, μπορεί να στρώσει το έδαφος σε μεσσιανικές αντιλήψεις και να προετοιμάσει το κλίμα για να ευδοκιμήσουν πρακτικές που θα οδηγήσουν σε εκτροπές στο όνομα της αποτελεσματικότητας. Ένα υπολογίσιμο κομμάτι της κοινής γνώμης, όπως φαίνεται από τις δημοσκοπήσεις, προτιμά μια «Δημοκρατία» όπου ο ηγέτης δεν θα εμποδίζεται από τους καταναγκασμούς των θεσμών. Θυμάστε τη δήλωση «δεν υπάρχουν θεσμοί, παρά μόνον ο λαός»; Ο Βοναπαρτισμός στην πιο γυμνή εκδοχή του.
Κοντολογίς: Έχουμε να κάνουμε με μια κατάσταση που εγκυμονεί και κινδύνους και ελπίδες. Ο άκριτος ενθουσιασμός απέναντι σ’ αυτό που συμβαίνει είναι λάθος. Ωστόσο λάθη, ίσως μεγαλύτερα, είναι η μεμψιμοιρία, η γκρίνια και η εστίαση στις αρχαϊκές εκδηλώσεις του κινήματος. Πιθανότατα σήμερα βρισκόμαστε στο σημείο εκείνο που ο Γκράμσι περιέγραφε με τη φράση «το παλιό πεθαίνει, αλλά το καινούργιο ακόμη δεν έχει γεννηθεί». Από την παρέμβαση των ανθρώπων θα εξαρτηθεί τι θα είναι αυτό που θα γεννηθεί.
πηγή: aixmi.gr
Δεν υπάρχουν σχόλια:
Δημοσίευση σχολίου