Κινήσεις...

Tου Γιώργου Λακόπουλου

Ερώτηση: για ποιον λόγο τρεις υπουργοί αρθρογραφούν από κοινού; Προφανώς γιατί δεν μπορούν να πουν αυτά που θέλουν στο εσωτερικό της κυβέρνησης. Μπορεί και να μην έχει καν νόημα να τα πουν. Για δύο λόγους. Ο ένας είναι ότι το κεντρικό σύστημα διακυβέρνησης δεν μπορεί να διαχειριστεί τέτοια πράγματα. Πάσχει στη διεύθυνση, στη συνεκτικότητα, στην ίδια την ικανότητά του να κυβερνήσει. Βασικά έχει εξαρτηθεί παθολογικά από τον διεθνή παράγοντα. Και τώρα πια είναι σαν τον εθισμένο: δεν μπορεί να ζήσει χωρίς τη δόση του. Αλλά η δόση έχει παρενέργειες στο κοινωνικό σώμα. Ο δεύτερος λόγος είναι ότι εντός της κυβέρνησης δεν βλέπουν όλοι τα πράγματα από την ίδια οπτική γωνία. Οπότε ο ενδοκυβερνητικός διάλογος έχει εξαντληθεί. Αν έγινε ποτέ.

Ο κοινός παρονομαστής των τριών είναι ότι κατά γενική διαπίστωση προσπάθησαν. Παρότι εξ αρχής ήταν έξω από τον επιτελικό πυρήνα της κυβέρνησης - πλην ενός και αυτός για ένα διάστημα μόνο - και μάλλον δεν ρωτήθηκαν ποτέ για τις στρατηγικές επιλογές, έκαναν ό,τι περνούσε από το χέρι τους για να τις υλοποιήσουν. Στον τομέα του ο καθένας. Οταν θα γίνει ο καταμερισμός γιατί δεν βγήκαν οι λογαριασμοί, θα τους αντιστοιχεί μάλλον το μικρότερο μερίδιο ευθύνης.

Οτι πήραν την πρωτοβουλία να υπερβούν τα προσχήματα και να αρθρογραφήσουν για θέματα που συνήθως οι υπουργοί αναπτύσσουν τις συνεδριάσεις του Υπουργικού Συμβουλίου θέτει συναρπαστικά ερωτήματα. Π.χ. είναι μόνο ένα βότσαλο στη λίμνη για να ταράξει τα νερά; Είναι κίνηση ή κίνημα; Δηλαδή είναι μια κοινή δράση εφάπαξ ή θα έχει συνέχεια;
Ισως η μεγαλύτερη σημασία της πρωτοβουλίας των τριών είναι ότι έπειτα από καιρό γίνεται κάτι οργανωμένα στο ΠΑΣΟΚ. Από εδώ και πέρα τα βλέμματα είναι στραμμένα στον παραλήπτη. Ποιος είναι; Δεν θέλει ρώτημα: το γράμμα πάει κατευθείαν στον Πρωθυπουργό. Τώρα είναι η σειρά του να κάνει την κίνησή του. Λογικά οι επιλογές του δεν είναι πολλές: ή θα ανοίξει τον φάκελο ή θα τον ρίξει ως έχει στη σχισμή της κάλπης. Και στις δύο περιπτώσεις οι τρεις πρόλαβαν να κατοχυρώσουν αυτό που έλεγε ο αμερικανός πολιτικός Ντιν Ατσεσον: «Μια αναφορά δεν γίνεται για να πληροφορήσει τον αναγνώστη, αλλά για να προστατεύσει τον συγγραφέα».
ΤΑΝΕΑ