Σε προηγούμενο άρθρο μου, εδώ στο aixmi.gr (21/5/2011, «Los Indignados»- «Οι Αγανακτισµένοι») έκανα αναφορά στο κίνημα των Αγανακτισμένων της Ισπανίας και αναρωτήθηκα αν οι Έλληνες μπορούν να εκφράσουν τη δική τους αγανάκτηση μέσα από ειρηνικές πολιτικές διαμαρτυρίες.
Εδώ και 10 μέρες οι Έλληνες απάντησαν. Δανείζονται «τεχνογνωσία» από τους Ισπανούς και βάζουν την ελληνική πινελιά (ακόμα κι αν αυτό σημαίνει καντίνες και σουβλάκια) στη δική τους αγανάκτηση.
Εγκαταλείπουν τη θαλπωρή και την απομόνωση των διαμερισμάτων και του μικρόκοσμού τους -αναγκαστικά, δυστυχώς- και συμπράττουν ειρηνικά με πολλούς, διαφορετικούς συμπολίτες τους, συναντώντας την κοινωνία που οι περισσότεροι αγνοούσαν.Πρόκειται για εξέλιξη. Συνιστά κοινωνική ωρίμανση, τουλάχιστον όσον αφορά την εγκατάλειψη του ατομικισμού και την ειρηνική διαδήλωση.
Είναι το πρώτο βήμα. Ο καθένας εισφέρει το άτομό του σε έναν κοινωνικό ζωντανό πυρήνα που δημιουργεί και δημιουργείται. Λογικό και επόμενο αυτός ο πυρήνας που μπορεί να γίνει κρατήρας να είναι πολύχρωμος, αλλοπρόσαλλος,γραφικός, ασυντόνιστος. Έχει και αυτό τη γοητεία του.
Στην Ελλάδα ποτέ δεν συμφωνούμε σε κάτι, όταν μαζευόμαστε περισσότεροι από ένας. Είναι θετικό, όμως, να πιστεύεις το «μαύρο» και να αποδέχεσαι δίπλα σου το «άσπρο», γιατί το «γκρι» μπορεί να δώσει λύση και για τους δυο.
Επειδή, όμως, η αγανάκτηση είναι μανδύας που μπορεί να καλύψει πολλά από τα αδιέξοδα του εθνικού και προσωπικού μας ναυαγίου, υπάρχουν πολλοί που νιώθουν άνετα καλυπτόμενοι κάτω απ’ αυτόν. Όχι όλοι. Άλλοι φλερτάρουν με την ιδέα, αλλά ακόμα ντρέπονται γιατί περιμένουν προτάσεις, άλλοι σνομπάρουν ελιτίστικα, κι άλλοι επικρίνουν αυστηρά, γιατί είναι δήθεν αντισυμβατικοί και δεν συναγελάζονται με ότι είναι «της μόδας». Θέλουν την εξάτμιση του φαινομένου.
Η δυναμική του φαινομένου κινδυνεύει από προβοκάτσια και ισοπεδώσεις. Εσχάτως παρεισφρείουν κι αυτόκλητοι τιμωροί, οι οποίοι βρίσκουν γόνιμο έδαφος για να αποδώσουν με τη βία δικαιοσύνη, στρεφόμενοι κατά των εκλεγμένων εκπροσώπων τους. Αυτοί πρέπει να απομονωθούν. Η δύναμη του πολίτη είναι στην ψήφο και όχι στην γροθιά.
Όσοι κολακεύουν τους αγανακτισμένους απλά εκφράζουν την αμηχανία τους, γιατί κατά βάθος δεν μπορούν να προβλέψουν τη δυναμική του φαινομένου.
Γι’ αυτό και η μεγάλη ευθύνη όλων των Ελλήνων που επιθυμούν να προκύψει κάτι αληθινό από αυτό που συμβαίνει και την εμπέδωση της αξιοκρατίας, της ισοτιμίας και της δικαιοσύνης σε ένα νέο κοινωνικό συμβόλαιο που θα δώσει προοπτική στη χώρα, έγκειται στην εξέλιξη του φαινομένου των αγανακτισμένων.
Η έκφραση της αγανάκτησης ήταν το πρώτο και εύκολο βήμα. Δεν συνιστά όμως πολιτική πρόταση. Ακόμα οι αγανακτισμένοι κάνουν «κουτσό».
Το δεύτερο βήμα που θα κάνει το εκλογικό αγανακτισμένο σώμα να «πατήσει στο έδαφος» και να ορθώσει ουσιαστικό ανάστημα είναι η διατύπωση συγκεκριμένων πολιτικών αιτημάτων που θα έχουν αποδέκτες τους κυβερνώντες. Πρέπει η βοή των αγανακτισμένων να ενοχλήσει επιτέλους τα αυτιά των πολιτικών. Οι Ισπανοί διατύπωσαν αιτήματα. Ας τους ξανααντιγράψουμε δημιουργικά, χωρίς συμπλέγματα κατωτερότητας.
Τα σκόρπια συνθήματα, οι γενικότητες, οι συμψηφισμοί και η συλλήβδην καταδίκη είναι παλιές και αποτυχημένες συνταγές που η Πολιτική Ιστορία μας διδάσκει ότι οδηγεί στην αντίθετη πορεία από την επιθυμητή.
Προσφέρεται χώρος και βήμα στο πολιτικό σύστημα να υπερασπιστεί την κοινοβουλευτική δημοκρατία και τους θεσμούς, μετατοπίζοντας μαζί με ορισμένα ΜΜΕ το επίκεντρο του ενδιαφέροντος στη βία που κάποιοι -στο όνομα του κινήματος των αγανακτισμένων- μετέρχονται, φοβίζοντας την κοινή γνώμη που καλοδέχτηκε το διαφορετικό σ’ αυτό το κίνημα: Την άρνηση της βίας.
Το σωστό μήνυμα που θα στείλει η ελληνική κοινωνία στους πολιτικούς για διαφανή πραγματική λειτουργία του κοινοβουλευτικού συστήματος, για προάσπιση του δημόσιου συμφέροντος και για καταδίκη όσων το έβλαψαν με πράξεις ή παραλείψεις τους είναι ένα μήνυμα που «παγιδεύει» τους πολιτικούς. Θα τους αφαιρέσει το δικαίωμα να υπερασπίζονται προνομιακά τους θεσμούς, γιατί θα καταλάβουν ότι οι Έλληνες δεν στρέφονται κατά των θεσμών αλλά κατά όσων με τη συμπεριφορά τους, τους ξεφτιλίζουν.
Πρέπει να καθαριστεί «η κόπρος του Αυγεία». Αν ο «Ηρακλής» ούτε τώρα λάβει την εντολή, τότε η καταβαράθρωσή του(ς) στις επόμενες εκλογές, που δεν αργούν, θα συμβεί. Αλλά δεν αρκεί. Ο κόσμος διψά για δικαιοσύνη, μέσα από τους θεσμούς. Γιατί το δημοκρατικό σύστημα, έστω και κουτσουρεμένο, είναι ό,τι καλύτερο έχει δοκιμαστεί.
Η δυσκολία στην έκφραση των αγανακτισμένων μέχρι τώρα αποτυπώνει την παράλυση που έχει επιφέρει στο σώμα της κοινωνίας η ξύλινη γλώσσα των πολιτικών. Είναι παγιδευμένοι γιατί ακριβώς είναι οι ίδιοι που εξέλεξαν αυτούς τους πολιτικούς. Η στείρα αποδοκιμασία που είναι μέσα στο δημοκρατικό παιχνίδι, δεν αποτελεί «δούρειο ίππο» από μόνη της. Η κοινή γνώμη οφείλει να ιεραρχήσει ανάγκες και να διοχετεύσει την ενέργεια στις πολιτικές προτάσεις.
Οι προπηλακισμοί και οι ακρότητες στρέφονται κατά των υπερκομματικών αγανακτισμένων, κατά των κομμάτων, κατάr της Δημοκρατίας και εν τέλει κατά όλης της κοινωνίας γιατί είναι φασισμός.
Ας μη το σκεφτούμε αφού γίνει το κακό.
*O Nίκος Μηλαπίδης είναι νομικός
πηγή: aixmi.gr
Δεν υπάρχουν σχόλια:
Δημοσίευση σχολίου