Γιατί πρέπει να γίνουν εκλογές. (άρθρο του Λευτέρη Κουσούλη)

Μέρα με τη μέρα, ώρα με την ώρα το κλίμα γίνεται ακόμη πιο ζοφερό. Ένα βαρύ μαύρο σύννεφο καλύπτει τη χώρα. Τα αδιέξοδα των τελευταίων δεκαετιών, που το λεγόμενο πολιτικό σύστημα ενέταξε στα σχέδια της βραχυπρόθεσμης εξουσίας του, πυκνώνουν.
Το πολιτικό προσωπικό εξακολουθεί παρά τη ρητορική να είναι αυστηρά προσανατολισμένο στον εαυτό του. Την ώρα που η κοινωνία αγωνιά και πάσχει και ο καθένας συνειδητοποιεί, άλλος λίγο άλλος πολύ, το απύθμενο βάθος των αδιεξόδων, το πολιτικό προσωπικό της κορυφής είναι προσανατολισμένο στην αυτοσυντήρησή του.

Το κράτος, αυτό το θεσμικό οικοδόμημα φεουδαρχικού τύπου, αυτό το φεουδαρχικό κράτος όχι μόνο καταβροχθίζει τους πόρους αλλά εξουδετερώνει στην πράξη τα δικαιώματα και συνεχίζει να χτίζει τείχη απαγορεύσεων και να ορθώνει εμπόδια στην αυτοπραγμάτωση και την ελευθερία...


Το λεγόμενο πολιτικό σύστημα δεν είναι ούτε πολιτικό, ούτε σύστημα. Δεν υπάρχουν εντός του ουσιαστικές πολιτικές λειτουργίες πραγματική δυνατότητα δημόσιας αντιπαράθεσης και αντιλογίας απέναντι στις κατεστημένες εξουσίες, που θα οδηγούσε σε κίνηση και μεταβολή. Στην πράξη όχι στα λόγια. Θυμίζω ότι ο πρωθυπουργός Κώστας Καραμανλής το 2004 διέγραψε χωρίς συζήτηση το βουλευτή Πιερίας Β. Πολύζο επειδή – ο ατυχής! – δήλωσε ότι η διαφθορά δεν έχει παράταξη. Μέσα σε αυτή τη συγκρότηση η ήττα της πολιτικής είναι πλήρης. Δεν έχουμε πολιτικό σύστημα.
Αυτό που έχουμε είναι ένα μόρφωμα εξουσίας φεουδαρχικού τύπου που αποτυπώνεται σε όλες τις κορυφές εξουσίας είτε πρόκειται για τη διακυβέρνηση είτε πρόκειται για τα ίδια τα κόμματα. Μονοπρόσωπες εξουσίες καθορίζουν τελικά αυθαίρετα μέσα στα κόμματα τις τύχες των πολλών, ενώ η εναντίωση σε αυτές τις μονοπρόσωπες εξουσίες δεν ευδοκιμεί σε καμία συνείδηση, μπροστά στην προσδοκία απόλαυσης ολίγων ψιχίων από την τράπεζα της εξουσίας.
Γι’ αυτό και το φεουδαρχικό μόρφωμα αντιστρατεύεται, μισεί και πολεμάει κάθε κίνηση μεταβολής, κάθε ιδέα αλλαγής, κάθε εσωτερική κινητικότητα που θα μπορούσε να οδηγήσει σε μια νέα κατάσταση και σε ένα νέο σύστημα σχέσεων. Η ακινησία και η αδράνεια, η συντήρηση και η στασιμότητα είναι η υπέρτερη αξία αυτού του τρόπου φεουδαρχικής διακυβέρνησης.
Στον περίγυρο αυτού του μορφώματος εξουσίας περιστρέφονται δορυφορικά δουλικές συνειδήσεις που συμπράττουν στη συντήρηση αυτής της κατάστασης με την αδυναμία εναντίωσης και τη σιωπή.
Μέσα σε αυτό το απολιτικό κλίμα φουντώνει η καθημερινή ανομία, με τη βία να παραφυλάει δίπλα της, που σαν φαύλος ορμητικός καθοδικός κύκλος σκοτώνει τα δικαιώματα και παραλύει κάθε δυνατότητα ατομικής ή συλλογικής αντίδρασης.
Επί όλου αυτού έρχεται να επικαθίσει το οικονομικό αδιέξοδο. Ο περιορισμός των διαθέσιμων πόρων δυσχεραίνει την αποδοτική, από πλευράς επιρροής και πελατειακής εξάρτησης των πολιτών, λειτουργία του φεουδαρχικού κράτους. Κι έτσι η εξουσιαστική ομάδα αποστερεί πόρους από τις πλέον αδύναμες κοινωνικές κατηγορίες, προκειμένου να χρηματοδοτήσει, μέσω άντλησης νέων δανειακών πόρων την αυτοσυντήρησή της στην εξουσία. Την ίδια ώρα εξακολουθεί να παρέχει την κρατική προστασία σε ευνοημένα στρώματα, με την ελπίδα ότι θα συνεχίσουν να αποτελούν σταθερά και αδιατάρακτα διαθέσιμη εκλογική βάση.
Απέναντι σε αυτόν το συνολικό τρόπο λειτουργίας η μόνη δύναμη που μπορεί να ορθωθεί, να ανακόψει την παρακμή και να ανοίξει, ίσως, ρωγμές ελπίδας είναι η λαϊκή βούληση. Μόνο αυτή μπορεί, ίσως, να αναζητήσει ένα νέο δρόμο μέσα από την έκφρασή της στις κάλπες. Μόνο οι εκλογές αποτελούν σήμερα ένα δρόμο ελπίδας. Δεν λέω δρόμο λύσεων, λέω δρόμο ελπίδας. Η συζήτηση για το δημοψήφισμα δεν θα δώσει, δεν μπορεί να δώσει λύση.
Οι εκλογές θα φέρουν αναπόφευκτα την Ελλάδα σήμερα απέναντι στον εαυτό της. Και αυτή η απέναντι στον εαυτό της Ελλάδα θα πρέπει να κληθεί να αποφασίσει το ταχύτερο μέσα από μια εκλογική αναμέτρηση τι είναι, τι θέλει και που θέλει να πάει. Τα ψευδοεπιχειρήματα περί συγκεκριμένης κυβερνητικής θητείας είναι πολιτικά τεχνάσματα παλαιού τύπου. Όπως καμία αξία δεν έχουν τα επιχειρήματα που επικαλούνται το πιθανό γεγονός της αδυναμίας συνεννόησης και της ακυβερνησίας. Θυμίζω ότι η Δευτέρα που ακολουθεί την Κυριακή των εκλογών είναι πάντοτε μια νέα και άλλη μέρα. Το πρωινό της Δευτέρας με εκφρασμένη τη λαϊκή βούληση θα είναι ριζικά διαφορετικό από το προηγούμενο. Και θα αποτελέσει ούτως ή άλλως μια νέα αρχή. Ακόμη κι αν αυτό οδηγούσε σε πιθανό αδιέξοδο, πρέπει να συνειδητοποιήσουμε σήμερα τη μεγάλη αλήθεια ότι η Ελλάδα για να βγει στο φως, ως κοινωνία με αυτογνωσία, αυτοσυνειδησία και ουσιαστικότητα, θα περάσει μέσα από πολλά αδιέξοδα. Δεν υπάρχει άλλος δρόμος.
Μόνο οι εκλογές μπορεί να κηρύξουν την έναρξη αυτής της πορείας

πηγή: Zoomnews.gr