του Δήμου Μάρκου Μπότσαρη / Εκδόσεις Ισοκράτης / 1988
Απολαύστε πιο κάτω τις αποκαλύψεις της Εύας Γ. Παπανδρέου για τον άνθρωπο που μας κυβερνά αυτές τις ώρες. Αποκαλύπτει πως είναι ψυχάκιας, αναίσθητος, Άθεος και σχιζοφρενής, σε ένα βιβλίο που εκδόθηκε το 1988.
Ανδρέας Γ. Παπανδρέου
(από επιστολή του στον κουμπάρο του Αδαμάντιο Πεπελάση το 1957)
Με πόση ευκολία μπορείς να ασελγήσεις σε μία χώρα όταν απεχθάνεσαι τους κατοίκους της από κούνια;
Πόσο “ιδιωτική” είναι η ιδιωτική ζωή των δημοσίων ανδρών; Σε ποιο βαθμό δικαιούται η κοινή γνώμη να πληροφορείται για την “κρυφή” ζωή εκείνων που διευθύνουν τις....
τύχες των λαών;
Διαβάστε τις συγκλονιστικές αποκαλύψεις της Εύας Παπανδρέου, πρώην συζύγου του νυν πρωθυπουργού.
Ο Γιώργος γνώρισε την Εύα στο Λονδίνο. Παντρεύτηκαν, αλλά κράτησε κρυφό το γάμο τους! Όχι μόνο από τον πατέρα του, αλλά και από τη μητέρα του. Δεν τόλμησε ούτε σ’ αυτήν να το πει.
Η Εύα βοήθησε αποτελεσματικά τον Γιώργο στις σπουδές του. Και στο τέλος, η Εύα ήταν εκείνη που έγραψε την πανεπιστημιακή διατριβή με την οποία ο Γιωργάκης Παπανδρέου πήρε το περιπόθητο “χαρτί”. Ύστερα το νέο ζευγάρι αποφάσισε να έλθει και να εγκατασταθεί στην Ελλάδα. Η απόφαση αυτή ήταν για την Εύα μεγάλη θυσία, γιατί ήδη της είχε προσφερθεί μια θαυμάσια σταδιοδρομία στη Γενεύη. Ο Γιώργος όμως επέμενε να εγκατασταθούν στην Ελλάδα. Ήθελε να κάνει πολιτική καριέρα βασιζόμενος στον πατέρα του. Και η Εύα έβλεπε ότι τόσο ο άντρας της όσο και η Μάργκαρετ, παρά τις ψυχρότατες σχέσεις τους με τον Ανδρέα, δεν ήσαν διατεθειμένοι να χάσουν τη μεγάλη ευκαιρία. Έβλεπαν ότι το ΠΑΣΟΚ χτυπούσε ήδη την πόρτα της Εξουσίας.
Στην Ελλάδα, η Εύα ένιωσε γρήγορα τον πρώτο ισχυρό κλονισμό: Την πρώτη μέρα που έφαγαν στο Καστρί με τον Ανδρέα και την Μάργκαρετ, διαπίστωσε με οδυνηρή κατάπληξη ότι ο Ανδρέας και η Μάργκαρετ αγνοούσαν ότι ήταν η σύζυγος του γυιου τους. Της φερόντουσαν σαν να είχαν μπροστά τους μια … “καλή φίλη” του Γιώργου από το Λονδίνο!
Κάποια μέρα βέβαια έμαθε και το Καστρί ότι ο Γιώργος και η Εύα είχαν κάνει πολιτικό γάμο στο Λονδίνο. Εδώ όμως ήταν Ελλάδα, και καθώς το νεαρό ζευγάρι άρχιζε σιγά-σιγά να αποκτά τον δικό του κύκλο, ανέκυπτε εκ των πραγμάτων η ανάγκη να γίνει και θρησκευτικός γάμος, αφού στη χώρα μας δεν είχε ακόμα νομοθετηθεί ο πολιτικός γάμος και οι πολιτικοί γάμοι Ελλήνων που είχαν τελεσθεί στο εξωτερικό εθεωρούντο ανυπόστατοι, δηλαδή σαν να μην είχαν γίνει ποτέ.
Αυτό δημιουργούσε ψυχολογικό πρόβλημα για την Εύα, πολύ περισσότερο όταν σκεπτόταν ότι θα γινόταν και μητέρα και ήξερε ότι το παιδί τους δεν θα μπορούσε να δηλωθεί ως γνήσιο στα ελληνικά ληξιαρχεία. Έθεσε, λοιπόν, στον Γιώργο ζήτημα θρησκευτικού γάμου. Και τότε βρέθηκε μπροστά σε μια οδυνηρή έκπληξη: ο Γιώργος Παπανδρέου της δήλωσε ορθά-κοφτά ότι σε καμιά περίπτωση δεν είχε σκοπό να κάνει θρησκευτικό γάμο γιατί, όπως της είπε, ήταν εκ πεποιθήσεως άθεος! Στην παρατήρηση της Εύας ότι θα υπήρχε πρόβλημα νομιμότητας του παιδιού τους αν έμενε έγκυος, ο Γιώργος της έδωσε την απάντηση ότι αμέσως μετά την άνοδο του ΠΑΣΟΚ στην εξουσία, ο πατέρας του θα περνούσε το νόμο για την αναγνώριση του πολιτικού γάμου και θα λυνόταν το πρόβλημα.
Άρχιζαν όμως έτσι οι απογοητεύσεις και οι ανησυχίες της Εύας. Έβλεπε ότι είχε γίνει μέλος μιας οικογένειας όπου ο μόνος θεός ήταν το συμφέρον και τίποτε άλλο. Η πλήρης αθεΐα του Γιώργου δεν ήταν μια απλή αδιαφορία ενός νέου ανθρώπου απέναντι στη θρησκεία και τις τελετουργίες της, όπως είχε υποθέσει στην αρχή η Εύα. Ήταν μια σκληρή πεποίθηση, ζυμωμένη μέσα σ’ ένα περιβάλλον άκρατου ατομισμού. “Δεν υπάρχει αγάπη σ’ αυτή την οικογένεια”, μου είπε σε κάποια στιγμή η Εύα Παπανδρέου. “Δεν υπάρχουν αισθήματα. Υπάρχει μόνο το συμφέρον του καθενός”.
Μετά τη νίκη του ΠΑΣΟΚ στις εκλογές του 1985 ο Γιώργος παρουσιάστηκε απέναντι στην Εύα αποφασισμένος πια για οριστική ρήξη και διάλυση του γάμου τους. Επικρατούσε και πάλι κλίμα γενικής ευφορίας στο Καστρί και η Εύα έβλεπε τον άντρα της ακόμα πιο ψυχρό και αλαζονικό στις μεταξύ τους σχέσεις. Αντίθετα ο Ανδρέας Παπανδρέου φαινόταν να έχει καταλάβει ότι αυτή θα ήταν η τελευταία περίοδος του ΠΑΣΟΚ στην εξουσία. Η διαφορά μόνο 5% σε ψήφους από τη Νέα Δημοκρατία το 1985 αντί του 12% του 1981, σε συνδυασμό και με την κακή εξέλιξη των οικονομικών της χώρας, είχαν οδηγήσει τον Ανδρέα στη σκέψη ότι το ΠΑΣΟΚ δεν θα μπορούσε να ελπίζει ότι θα ξανακερδίσει τις εκλογές. Αυτός ήταν ένας πρόσθετος λόγος για τον οποίο ο Ανδρέας υπέφερε τώρα πιο συχνά από τις γνωστές “καταθλίψεις” του και ήταν βέβαιο ότι σύντομα θα αναζητούσε τις πρόσκαιρες “δραπετεύσεις” του από την πραγματικότητα σε μια καινούρια ερωτική περιπέτεια όπως και έγινε με τη Δήμητρα Λιάνη.
Σ’ αυτές τις “καταθλίψεις” του Ανδρέα η Εύα αποδίδει το ότι η Μάργκαρετ εμφανίζεται και πάλι ισχυρή στο πλευρό του ύστερα από κάθε εξωσυζυγική ιστορία του.
“Όταν μιλάμε για κατάθλιψη του Ανδρέα, είναι πολύ δύσκολο να φανταστεί κάποιος τι συμβαίνει σε μια τέτοια περίπτωση, αν δεν έχει δει τον Ανδρέα σ’ αυτή την κατάσταση”, λέει η Εύα. “Μόνο ένας άνθρωπος που τον ξέρει καλά από χρόνια μπορεί τότε να τον πλησιάσει και να του φερθεί όπως πρέπει και αυτό ξέρει και το εκματαλλεύεται στο έπακρο η Μάργκαρετ.”
Για τον Γιώργο Παπανδρέου, όμως, δεν υπήρχαν τέτοιου είδους… επιστροφές. Αλλά και η Εύα δεν ήταν διατεθειμένη να δέχεται αδιαμαρτύρητα την αδιαφορία, την ψυχρότητα και την άτακτη εξωσυζυγική ζωή του άντρα της, όπως της είχε συστήσει ως… συμφέρουσα λύση η πεθερά της!
Στις παραμονές των Χριστουγέννων του 1985, η κατάσταση έφτασε στο απροχώρητο: Ο Γιώργος ανακοίνωσε ξαφνικά στην Εύα ότι θα έφευγε “μόνος του” για τα βουνά της Ιταλίας, για να κάνει… σκι και να ξεκουραστεί!
“Τα χασα λέει η Εύα. Είχα καλέσει φίλους μας για την Πρωτοχρονιά και του είπα ότι θα γινόμαστε ρεζίλι, αλλά ο Γιώργος έφτιαχνε κιόλας τις βαλίτσες του. Κάποια στιγμή του είπα πως δεν ήταν σωστό να αφήσει το σπίτι του και το μικρό παιδί του τέτοιες μέρες. Η απάντησή του ήταν ότι το παιδί είναι ακόμα μικρό… και δεν καταλαβαίνει!”
Παρά την προειδοποίηση της γυναίκας του ότι το ταξίδι του αυτό μπορούσε να έχει σοβαρές συνέπειες, ο Γιώργος Παπανδρέου έφυγε με τη “συντροφιά” του για να περάσει τις υπόλοιπες μέρες των εορτών με τους δικούς της στο Λονδίνο, αποφασισμένη και να τους ενημερώσει για το τέλος της έγγαμης συμβίωσής της με τον Γιώργο.
Θα μεσολαβούσε όμως αναγκαστικά μια συνάντηση με όλη την οικογένεια Ανδρέα Παπανδρέου, γιατί είχε ήδη ορισθεί ένα γιορταστικό οικογενειακό γεύμα στο Καστρί. Η Εύα πήρε το παιδί της και πήγε στο Καστρί. Δεν είχε την πρόθεση να χαλάσει την ατμόσφαιρα συζητώντας ειδικά εκείνη τη μέρα το πρόβλημά της και την τροπή που είχαν πάρει οι σχέσεις της με τον Γιώργο, υπολόγιζε όμως ότι κάποιος θα ρωτούσε γιατί πήγε μόνη της, ότι κάποιος θα ενδιαφερόταν να μάθει πού είναι ο Γιώργος. Τίποτα τέτοιο δεν συνέβη. Κατάπληκτη έβλεπε να προσποιούνται όλοι τον… ανήξερο! Σαν να μην είχε γίνει αντιληπτή από κανένα η απουσία του Γιώργου Παπανδρέου από το Χριστουγεννιάτικό τραπέζι και από την Αθήνα, ενώ ήταν φανερό ότι όλοι τους ήξεραν πολύ καλά τα καθέκαστα.
Η Εύα έφυγε για το Λονδίνο, γύρισε μετά από μερικές ημέρες και είδε ότι ο Γιώργος είχε επιστρέψει στο σπίτι τους πριν απ’ αυτήν, είχε πάρει τα πράγματά του και είχε εγκατασταθεί αλλού.
Σε τέτοιες περιπτώσεις εμφανίζονται πρωτοβουλίες συγγενών και φίλων για να μη χωρίσει το ζευγάρι, ιδιαίτερα όταν υπάρχει ένα μικρό παιδί. Υπήρξαν τέτοιου είδους προσπάθειες. Γρήγορα όμως φάνηκε ότι η οικογένεια Παπανδρέου δεν ενδιαφερόταν τόσο να σωθεί αυτός ο γάμος όσο να μην υπάρξει “σκάνδαλο” που θα μπορούσε να βλάψει πολιτικά. Αυτό το συμπέρασμα βγάζει η Εύα Παπανδρέου από τις τρομερές πιέσεις και από τις απειλές που εκτοξεύτηκαν εναντίον της αλλά και από τη συμπεριφορά της οικογένειεας Παπανδρέου προς τον Γιώργο: Έμμεσα τον ενθάρρυναν να χωρίσει. Το πρώτο δείγμα ήταν η παραχώρηση στον Γιώργο του σπιτιού του Ψυχικού για να εγκατασταθεί εκεί. Ως διά μαγείας, δηλαδή οι Παπανδρέου έπαψαν να έχουν “ανάγκη” το… εισόδημα από το νοίκι! Δεν ήταν μόνο αυτό. Άφθονο έρρευσε το χρήμα για να επιπλώσει ο Γιώργος τη βίλλα του Ψυχικού, την οποία αρνιόνταν να παραχωρήσουν στο ζευγάρι τον καιρό που υπήρχε πραγματική ανάγκη. Η Εύα Παπανδρέου υπολογίζει ότι τότε δόθηκαν στο Γιώργο πάνω από 5.000.000 δραχμές για την εγκατάστασή του στο Ψυχικό. Και επί πλέον ο πατέρας του του αγόρασε καινούριο αυτοκίνητο, ένα πολυτελές GOLF GTI, το οποίο ο Γιώργος Παπανδρέου αγάπησε σαν να ήταν… ζωντανό! “Είναι χαρακτηριστικό το γεγονός”, λέει η Εύα, “ότι όταν στις 29 Ιουνίου του 1986, ο Γιώργος τράκαρε αυτό το αυτοκίνητο, δεν μπόρεσε να κρατηθεί και άρχισε να κλαίει σαν μικρό παιδί”!
Ο Γιώργος Παπανδρέου είχε “ζηλέψει” εκείνο το αυτοκίνητο από τότε που είχε δει ένα παρόμοιο, με μεταλλικό ασημί χρώμα, στο πάρκινγκ της Βουλής.
“Τίνος είναι αυτό;”, ρώτησε τότε τον τροχονόμο.
“Της κυρίας Ακρίτα”.
“Ακούς εκεί! Ορίστε μας τώρα! Η Σύλβα με … GTI!”, έλεγε και ξανάλεγε ο Γιωργάκης.
Η Εύα Παπανδρέου συνάντησε τον Πρωθυπουργό πεθερό της λίγες μέρες πριν από το επίσημο ταξίδι του στην Κίνα. Αυτή τη φορά, όμως, είδε μπροστά της έναν Ανδρέα που δεν είχε ξαναδεί και που ποτέ δεν είχε φανταστεί ότι θα της φερόταν όπως της φέρθηκε εκείνη την ημέρα.
Ο Ανδρέας ήταν αγριεμένος και ιταμός. “Άκου εδώ”, της είπε, “δεν θα εκβιάσεις εσύ το γυιό μου. Θα του δώσεις και το παιδί και το διαζύγιο εδώ και τώρα. Πριν φύγω για την Κίνα θα έχεις υπογράψει τα χαρτιά. Ο γυιός μου έχει δικαίωμα να ξαναπαντρευτεί. Και μην τολμήσεις να πας στη Δικαιοσύνη. Αν πας στη Δικαιοσύνη θα σε εξοντώσω, θα σε λιώσουμε. Ο γυιός μου έχει δικαιώματα! Το νόμο τον έφτιαξα για να είναι οι άνδρες ελεύθεροι από σας τις γυναίκες!”
“Και νομίζετε ότι με 20.000 το μήνα μπορώ να ζήσω;”, ρώτησε απελπισμένη η Εύα. “Αυτό που σου λέω! Αυτά τα λεφτά και ούτε δραχμή παραπάνω!”.
Βγαίνοντας από το Καστρί η Εύα Παπανδρέου μονολογούσε: “Είναι τρελλός. Αυτός ο άνθρωπος είναι τρελλός!”
===
Δεν πάνε πολλά χρόνια από το θάνατο του στρατηγού Νικόλαου Πλαστήρα. Ο Πλαστήρας ήταν τιμημένος στρατηγός και είχε χρηματίσει δύο φορές πρωθυπουργός. Όταν πέθανε, μερικοί φίλοι και συγγενείς πήγαν στο σπίτι που κατοικούσε για να ετοιμάσουν την κηδεία του και να μαζέψουν τα πράγματά του. Εκεί βρήκαν ολόκληρη την “περιουσία” του Πλαστήρα. Ήταν μερικά παράσημα, ένα σιδερένιο κρεβάτι εκστρατείας, δύο-τρεις τριμμένες κουβέρτες και μια εικόνα του Αγίου Νικολάου!
Το φωτεινό αυτό παράδειγμα ηθικής δεν έχει ξεχαστεί. Πολλές φορές έτυχε να ακούσω να το αναφέρουν στις συζητήσεις τους ακόμα και πολιτικοί αντίπαλοι του στρατηγού. Και πέρα απ’ αυτό, όμως, κανείς από τους μέχρι το 1981 πολιτικούς μας δεν μας είχε συνηθίσει στο είδος της πολυτελούς και σπάταλης ζωής που ζει και προκλητικά επιδεικνύει ο Ανδρέας Παπανδρέου.
Νυχτερινά κέντρα, μπουζούκια, αναρίθμητα σπάταλα ταξίδια με “κουστωδίες συνοδών”, πολυτελείς διακοπές, δημόσιες εμφανίσεις με “επίσημες ευνοούμενες”! Τέτοια φαινόμενα που ο τόπος αυτός δεν είχε γνωρίσει με πρωταγωνιστικές κοινοβουλευτικές δημόσιους άνδρες, παρά μόνο σ’ αυτά τα τελευταιά έξι χρόνια που κυβερνά το ΠΑΣΟΚ.
Ο Ανδρέας Παπανδρέου όμως δεν είναι η μοναδική αιτία αυτής της κατάντιας. Υπάρχει και άλλη. Κι αυτήν πρέπει να την αναζητήσουμε στην κοινωνική προέλευση και σύνθεση, στη “δομή” της ηγετικής τάξης του ΠΑΣΟΚ. Αλήθεια, τι είδους άνθρωποι είναι αυτοί; Πώς έφτασαν εκεί που έφτασαν;
Η πορεία που γέννησε το ΠΑΣΟΚ είναι λίγο-πολύ γνωστή. Ο Ανδρέας Παπανδρέου, αφού έκανε δήλωση μετανοίας στον Παττακό, πήρε για δεύτερη φορά στη ζωή του διαβατήριο για το εξωτερικό από μια δικτατορία. Εγκατέλειψε εδώ στις φυλακές και στις εξορίες τους αγωνιστές της Δημοκρατίας για να κάνει… “αντίσταση” εκ του ασφαλούς από τη Σουηδία και τον καναδά!
Στο εξωτερικό βρισκόταν ήδη και είχε με επιτυχία υψώσει τη σημαία της πολιτικής αντίστασης ο Γραμματέας της ΕΔΗΝ (Νεολαίας της Ενώσεως Κέντρου) Νίκος Νικολαϊδης, ως εκπρόσωπος της Ένωσεως Κέντρου.
Αυτό όμως ενοχλούσε τον Ανδρέα. Δεν τον ενοχλούσε μόνο η ηπροσωπική προβολή του Νικολαϊδη, αλλά κυρίως το γεγονός ότι η Ένωση Κέντρου, το κόμμα του πατέρα του, εξακολοθούσε να έχει πολιτική ύπαρξη και μετά τη δικτατορία. Ήθελε να είναι εκείνος Αρχηγός και ήθελε κάτι καινούριο, μια οργάνωση την οποία θα μπορούσε να ελέγχει ολοκληρωτικά.
Ίδρυσε λοιπόν το ΠΑΚ και αυτοανακηρύχτηκε αρχηγός του! Τον Ανδρέα όμως δεν τον ενδιέφερε η άμεση πτώση της δικτατορίας. Τον ενδιέφερε μόνο η προσωπική του υπόθεση δηλαδή το πώς θα εξαφάνιζε η χούντα τους παλιούς πολιτικούς και πώς σιγά-σιγά θα κατόρθωνε να έχει προβληθεί ο ίδιος ως πολιτικός ηγέτης μεγάλου τάχα διαμετρήματος και υποψήφιος κυβερνήτης της χώρας! Έτσι διέλυσε την Ένωση Κέντρου και εμφανίστηκε ως αρχηγός του “αντιστασιακού” ΠΑΚ.
[...]
Τόσο οι “Αμερικανοσπουδαγμένοι”, όσο και οι φοιτητές της Ευρώπης που πλαισίωναν τον Ανδρέα Παπανδρέου και το ΠΑΚ, απέβλεπαν έκτοτε στον ίδιο κοινό στόχο: Στο προσωπικό τους “βόλεμα” μετά την πτώση της δικτατορίας.
Δεν αναφέρομαι βέβαια στο σύνολο των μελών του ΠΑΚ. Μέλος του ΠΑΚ άλλωστε υπήρξα κι εγώ ο ίδιος. Και μπορώ να βεβαιώσω ότι υπήρχαν αγνοί δημοκράτες μέσα στις τάξεις του, έτοιμοι και πρόθυμοι να αγωνιστούν για την ανατροπή της δικτατορίας και για μια καλύτερη Ελλάδα.
Υπήρχαν όμως στο ΠΑΚ και πολλοί καιροσκόποι. Σκέτοι καιροσκόποι και τυχοδιώτες. Άνθρωποι που από την πρώτη κιόλας μέρα της ένταξής τους στο ΠΑΚ έβλεπαν εαυτούς τους να νέμονται την εξουσία με πρωθυπουργό τον Ανδρέα Παπανδρέου και σε τελική ανάλυση να πλουτίζουν με το χρήμα του λαού.
Αυτοί οι τυχοδιώκτες και οι καιροσκόποι επέπλευσαν μέσα στο ΠΑΚ. Ήταν τέτοιες οι προτιμήσεις, οι επιλογές, η συμπεριφορά και η τακτική του Ανδρέα, ώστε αν δεν ήσουν καιροσκόπος, τσανακογλείφτης και κόλακας δεν υπήρχει καμιά περίπτωση να διακριθείς εκεί μέσα και να ανέβεις στην “ηγετική ομάδα” που είχε δημιουργήσει.
Από τη στιγμή λοιπόν που η οργάνωση περιήλθε στον απόλυτο έλεγο του Ανδρέα και της κλίκας του, άρχισαν αμέσως και τα σκάνδαλα.
Τι έγιναν αλήθεια, εκείνα τα τεράστια ποσά των δολαρίων των μάρκων και των κορωνών που περιήλθαν στο ΠΑΚ;
Το ΠΑΚ δεν εισέπραττε μόνο τις εισφορές των μελών του. Οι πηγές χρηματοδότησής του ήσαν πολλές και άδηλες.
Δεν ήταν μόνοι οι “έρανοι” ανάμεσα στο ελληνικό στοιχείο, από την Αυστραλία μέχρι τον Καναδά και από την Καλιφόρνια μέχρι τη Γερμανία. Ήταν και οι γενναίες επιδοτήσεις από δημοκρατικά κόμματα της βόρειας Ευρώπης και φυσικά τα πλούσια αραβικά εμβάσματα των “αδελφών” Σαντάμ Χουσεϊν, Μουαμμάρ Ελ Καντάφι και Γιάρερ Αραφάτ.
Αλησμόνητος στον Ανδρέα θα μείνει ο προσωπικός εξευτελισμός του σε συνδιάσκεψη του ΠΑΚ, όταν μπροστά σε όλους τους “συνέδρους”, ο Κρις Γιόγκερσεν, εκπρόσωπος του Σοσιαλιστικού Κόμματος της Δανίας, σηκώθηκε και ρώτησε τον Ανδρέα με αυστηρή γλώσσα πού πήγαν τα χρήματα που είχε δώσει το κόμμα του ως οικονομική ενίσχυση του ΠΑΚ!
Ο Ανδρέας είχε “πανιάσει” και απομείνει άλαλος! Με την ένοχη σιωπή του ομολογούσε καταντροπιασμένος μπροστά στους “συνέδρους” την αλήθεια των όσων είχαν αρχίσει δειλά-δειλά να συζητούνται ανάμεσα στα μέλη του ΠΑΚ, ότι δηλαδή τα χρήματα αυτά τα είχαν ιδιοποιηθεί ο ίδιος και η “κλίκα” του.
Είμαι, επίσης σε θέση να γνωρίζω από άμεση προσωπική αντίληψη ότι τεράστια ποσά εισπράχθηκαν από τον Ανδρέα Παπανδρέου και την “κλίκα” του για λογαριασμό του ΠΑΚ από “εφ’ άπαξ οικονομικές ενισχύσεις” πλουσίων ομογενών της Αμερικής. Εγώ ο ίδιος είχα δώσει στον Ανδρέα ένα τσεκ 17.000 δολαρίων προσφορά ομογενούς που διατηρούσε πρατηρίων βενζίνης στο Ιλλινόις.
Οι άνθρωποι αυτοί, δεν ήθελαν για διάφορους λόγους, να φαίνονται ότι βοηθούσαν τον αντιδικτατορικό αγώνα. Έδιναν λοιπόν τα χρήματά τους στον Ανδρέα ή στους κατά τόπους εκπροσώπους του ΠΑΚ κρυφά, με την καλή από μέρους τους πίστη ότι τα χρήματα αυτά θα πήγαιναν για τον ιερό σκοπό της αποκατάστασης της δημοκρατίας στην Ελλάδα! Αλλά: το ΠΑΚ εξωτερικού επί έξι ολόκληρα χρόνια δεν έκανε καμιά σημαντική πράξη αντίστασης στην Ελλάδα. Δεν ξόδεψε ούτε μια δραχμή. Αγοράστηκαν, όμως, την ίδια εποχή από τον Ανδρέα ή από ανθρώπους που ενεργούσαν για λογαριασμό του η βίλλα στο Τορόντο και τα μαγαζιά στο Μόντρεαλ.
Η αγορά της πανάκριβης βίλλας του Τορόντο έχει ομολογηθεί από τον ίδιο τον Ανδρέα. Αντίθετα, την αγορά του κτιρίου καταστημάτων στο κέντρο του Μόντρεαλ ο Ανδρέας την κρύβει. Θα πήγαινε πολύ! Όμως οι Έλληνες του Μόντρεαλ επιμένουν ότι το κτίριο ανήκει στον Ανδρέα Παπανδρέου. Δείχνουν ποιο είναι και προσθέτουν ότι στα χαρτιά φαίνεται ως ιδιοκτήτρια μια άγνωση σ’ αυτούς εταιρεία.
Συνολικά, το θέμα δεν χρειάζεται και πολλή φιλοσοφία. Διότι είναι ζήτημα αριθμών:
Ο Ανδρέας Παπανδρέου, από το 1968, μέχρι και τα τέλη του 1974, είχε πολύ περιορισμένα εισοδήματα. Είχε εργαστεί για λίγο καιρό καθηγητής σε Πανεπιστήμιο της Σουηδίας και για κάπως μεγαλύτερο διάστημα καθηγητής σε Πανεπιστήμιο του Καναδά. Κι αν ακόμα δεχτούμε ότι εργάστηκε συνεχώς και τα έξι χρόνια που έμεινε εκτός Ελλάδος (πράγμα που δεν συνέβη), αποκλείεται τα εισοδήματά του ως καθηγητή Πανεπιστημίου να του επέτρεψαν την αγορά του Τορόντο. Κι αυτό, διότι ο μεγαλύτερος μισθός που μπορούσε να έχει ως καθηγητής Πανεπιστημίου ήταν 40.000 δολάρια το χρόνο. Ζώντας σε ξένες χώρες, έχοντας τέσσερα παιδιά και ξοδεύοντας σχεδόν κάθε βράδυ χρήματα σε ολονύχτιες διασκεδάσεις με μπουζούκια και άφθονο αλκοόλ (είναι αδιαμφισβήτητα αυτά), λογικά θα έπρεπε και να δανείζεται για να μπορεί να ζει.
Αλλά κι αν ακόμα ζούσε με την οικογένειά του μια ζωή αιματηρών οικονομιών, σε καμιά περίπτωση δεν θα μπορούσε να βάζει στην άκρη περισσότερα από 15.000 δολάρια το χρόνο. Το ποσό αυτό μας κάνει συνολικά για τα έξι χρόνια 90.000 δολάρια. Η βίλα στο Τορόντο όμως, άξιζε, πέρα από κάθε αμφιβολία, πολύ περισσότερο από 250.000 δολάρια!
Από πού βρέθηκαν αυτά τα λεφτά; Έχουμε μήπως εδώ ανάγκη και άλλων αποδείξεων πέρα από την αδιάψευστη γλώσσα των αριθμών;
“Ρεμούλες” όμως στα χρήματα του ΠΑΚ γίνονταν και από την ηγετική “κλίκα” του ΠΑΚ στη Δυτική Ευρώπη, όπου δέσποζε η ομάδα Τσοχατζόπουλου. Στο συμπέρασμα αυτό οδηγείται κανείς αβίαστα ύστερα από τρεις φοβερές καταγγελίες που έγιναν μέσα από τα βαθύτερα σπλάγχνα του ίδιου του ΠΑΚ και του ΠΑΣΟΚ.
Ένας εξάδελφος του αξέχαστου Νικηφόρου Μανδηλαρά, μέλος του ΠΑΚ και του ΠΑΣΟΚ αργότερα, δεν άντεξε! Βγήκε κάποια στιγμή ανοιχτά από τις εφημερίδες και κατάγγειλε ότι οι ιθύνοντες του ΠΑΚ Γερμανίας είχαν κατασπαταλήσει και σφετεριστεί χρήματα του ΠΑΚ.
Ο Διαμιανός Βασιλειάδης, άλλο έμπιστο και μαχητικό στέλεχος που είχε εκπαιδευτεί και στη χρήση όπλων σε στρατόπεδο Παλαιστινίων για λογαριασμό του ΠΑΚ, αποχώρησε κάποια στιγμή από το ΠΑΣΟΚ καταγγέλλοντας κι αυτός την παρέα του Άαχεν (Τσοχατζόπουλος) για λοβιτούρες στα χρήματα του ΠΑΚ.
Η τρίτη καταγγελία έγινε από τον βουλευτή τότε του ΠΑΣΟΚ και σήμερα της Νέας Δημοκρατίας Διονύση Μπουλούκο.
Ο Διονύσης Μπουλούκος, αμέσως μετά τη διαγραφή του από το ΠΑΣΟΚ, τον Νοέμβριο του 1984, έδωσε στην αίθουσα του Δικηγορικού Συλλόγου Αθηνών συνέντευξη Τύπου και αποκάλυψε τον πόλεμο των φατριών μέσα στο “Κίνημα”. Αποκάλυψε όμως επίσης ότι η φατρία των “Γερμανών” ήταν ισχυρή και αδιάσπαστη διότι τα μέλη της συνέδεαν αόρατοι ιστοί αράχνης που είχαν αμαρτωλά υφανθεί από τα χρόνια του ΠΑΚ στο εξωτερικό.
Η καταγγελία αυτή του Διονύση Μπουλούκου αποδείχτηκε όχι μόνο αποκαλυπτική αλλά και προφητική: Στα περισσότερα και μεγαλύτερα σκάνδαλα που ήρθαν αργότερα στο φως της δημοσιότητας πρωταγωνιστές ήσαν “διακεκριμένα” μέλη της ομάδας των Γερμανών.
Είναι, λοιπόν, φανερό ότι η εξέλιξη των πραγμάτων δεν μπορούσε να είναι διαφορετική από αυτή που εμφανίζεται σήμερα. Η προϊστορία του ίδιου του Ανδρέα και των ανθρώπων της πιο έμπιστης σ’ αυτόν “φατρίας” αποτελούσε… “εγγύηση” και βάση γι’ αυτές τις εξελίξεις αποτέλεσαν και αποτελούν ο καιροσκοπισμός και ο τυχοδιοωκτισμός των περισσότερων από τους ανθρώπους που σήμερα μας κυβερνούν.
Οι βαθύτερες αιτίες των σημερινών φαινομένων βαθειάς κοινωνικής και ηθικής σαπίλας υπήρξαν και είναι ο ίδιος ο Ανδρέας Παπανδρέου και η κοινωνική προέλευση και δομής της πράσινης “νομενκλατούρας” που κουβάλησε από το εξωτερικό στη δύστυχη Ελλάδα.
Από την πρώτη μέρα που το ΠΑΣΟΚ ανέβηκε στην εξουσία άρχισε από τους “ημετέρους” και τους “ημετέρους των ημετέρων” ένα άγριο κυνηγητό θέσεων στην κυβερνητική μηχανή. Η επίθεση της “πράσινης ακρίδας” στη λεία είχε κιόλας αρχίσει!
Όλοι όσοι γνωρίζαμε το ΠΑΣΟΚ από μέσα, παρακολουθούσαμε το πώς κάθε σημαίνον στέλεχος προωθούσε μέλη της οικογένειάς του ή της ομάδας του προς την κατάληψη νευραλγικών και παχυλά αμειβόμενων θέσεων. Κανένας από αυτούς που σήμερα είναι γνωστοί ως ήρωες σκανδάλων δεν ήταν ουρανοκατέβατος. Όλοι τους οφείλουν τη θέση τους και τη δύναμή της εξουσίας τους σε κάποιο πρωτοκλασσάτο στέλεχος ή σε μια δυναμική ομάδα-φατρία του Κινήματος.
Δεν είχε σταματήσει ακόμα ο απόηχος από την πρώτη εκείνη καμπανιστή δήλωση του Ανδρέα Παπανδρέου ότι η κυβέρνησή του θα είναι “κυβέρνηση όλων των Ελλήνων” και εξαπολύθηκε απνηγής διωγμός κατά των ανθρώπων που υπηρετούσαν σε κυβερνητικής ή απλές υπαλληλικές θέσεις και (κατά τεκμήριο) δεν ήσαν οπαδοί του ΠΑΣΟΚ. Έπρεπε, βλέπετε, αμέσως-αμέσως να… αδειάσουν μερικές θέσεις!
Μέσα στον πρώτο κιόλας μήνα απολύονται 70 υπάλληλοι της Εμπορικής Τράπεζας, 80 υπάλληλοι της Γενικής Γραμματείας Τύπου, 40 φύλακες μουσείων, 25 υπάλληλοι του Γενικού Κρατικού Νοσοκομείου Κομοτηνής, 10 υπάλληλοι του υπουργείου Οικονομικών και πριν συμπληρωθεί το περίφημο “πρόγραμμα των 100 ημερών” οι απόλυσεις για λόγους κομματικούς παίρνουν τη μορφή χιονοστιβάδας. Απολύονται 200 υπάλληλοι της Ολυμπιακής, άλλοι 50 υπάλληλοι της Γενικής Γραμματείας Τύπου, όλοι οι πρόσθετοι αστυνομικοί που φρουρούσαν τις Εφορίες και εξελίσσονται σε μαζικούς διωγμούς οι απολύσεις στην Ελληνική Αεροπορική Βιομηχανία, στα Ταχυδρομεία, στις Συγκοινωνίες, στα Γραφεία Τύπου του εξωτερικού και γενικά σε όλους τους τομείς της κυβερνητικής δραστηριότητας.
Η πρώτη διαμαρτυρία γι’ αυτή την ανίερη αναβίωση της εποχής του Κήπου του Κλαυθμώνος και του “Τζουμπέ” ήρθε εκείνες τις μέρες από επίσημο συνδικαλιστικό όργανο των εργαζομένων, την Ομοσπονδία Υπαλλήλων ΕΛΤΑ, η οποία κατάγγειλε δημόσια ότι οι κομματικές διώξεις στον υπαλληλικό κόσμο είχαν πάρει τον χαρακτήρα πογκρόμ.
Και να σκεφτεί κανείς ότι όλα αυτά διαδραματίζονται στον κόσμο των μικρών υπαλλήλων, γιατί στο επίπεο των λεγομένων “πολιτικών” κυβερνητικών θέσεων (Νομάρχες, Γενικοί Γραμματείς, Διοικητές Τραπεζών, Οργανισμών και Επιχειρήσεων Κοινής Ωφέλειας, Διευθυντές Κρατικών Επιχειρήσεων κλπ.) η “αλλαγή φρουράς” υπήρξε καθολική, όπως βέβαια γίνεται πάντοτε όταν αλλάζει η Κυβέρνηση στην Ελλάδα.
Οι μικροί και ασήμαντοι υπάλληλοι, όμως; Τι έφταιγαν; Τι έφταιγαν οι οδηγοί και οι σταθμάρχες της ΕΑΣ ή οι φύλακες των Μουσείων και οι κλητήρες του ΟΤΕ; Οι χιλιάδες χαμηλόμισθοι υπάλληλοι που βρέθηκαν στο δρόμο;
Η επίσημη δικαιολογία ήταν ότι πραγματοποιείται ή… “αλλαγή”! Στην πραγματικότητα επρόκειτο για μια κολοσσιαία προσπάθεια να κομματικοποιηθεί η κρατική μηχανή, σε συνδυασμό με το “βόλεμα” των οπαδών, των φίλων των συγγεννών και των μελών της “ομάδας” του κάθε ισχυρού μέσα στο ΠΑΣΟΚ.
Παράλληλα προς το όργιο των απολύσεων έχουμε εκείνους τους πρώτους μήνες της εξουσίας του ΠΑΣΟΚ και τους εξαναγκασμούς σε παραίτηση. Παραμένει ακόμα μέχρι σήμερα άγνωστος ο αριθμός των υπαλλήλων που αναγκάστηκαν να παραιτηθούν γιατί βρέθηκαν για διάφορους λόγους στο στόχαστρο των πρασινάνθρωπων. Μιλάμε για χιλιάδες.
Και αρχίζει ο χορός των διορισμών. Πρώτη βέβαια έρχεται η… οικογένεια!
Άμεσα πρέπει να “βολευτούν” τα αδέλφια, τα παιδιά, οι γυναίκες, τα ανήψια, οι γαμπροί και τα ξαδέλφια. Ο Ανδρέας Παπανδρέου κάνει τη γυναίκα του Πρόεδρο των Ελληνίδων Γυναικών ενώ είναι… Αμερικανίδα υπήκοος! Τον γυιό του Γιωργάκη τον κάνει βουλευτή και αργότερα υφυπουργό! Τον άλλο του γυιό, Ανδρέα, “ειδικό σύμβουλο” στο υπουργείο Εθνικής Άμυνας! Τον γαμπρό του Θ. Κατσανέβα, Διοικητή στον ΟΑΕΔ και αργότερα στο ΙΚΑ και την κόρη του Σοφία τοποθέτησε σε Επιτροπές Εργασίας της Αγροτικής Τράπεζας.
Το φαινόμενο της “οικογενειοκρατίας” παίρνει σιγά-σιγά διαστάσεις απίστευτες και πρωτοφανείς. Η … “αγία” οικογένεια οργιάζει!
Θα χρειάζονταν εκατοντάδες σελίδες για να καλφυθεί το θέμα των “οικογενειακών” διορισμών. Ας δούμε, όμως ορισμένα “αντιπροσωπευτικά” δείγματα. Τον καιρό της παντοδυναμίας του “τσάρου” Γεράσιμου Αρσένη, ο αδελφός του Βικέντιος Αρσένης ήταν Πρόεδρος της Ελληνικής Βιομηχανίας Όπλων (ΕΒΟ), η γυναίκα του Γεράσιμου Λούκα κατσέλη, Διευθύντρια του ΚΕΠΕ, η αδελφή της Νόρα Κατσέλη βουλευτίνα του ΠΑΣΟΚ, η πεθερά του Γεράσιμου, Αλέκα Κατσέλη, μέλος του Δ.Σ. του Εθνικού Θεάτρου και η γυναίκα του Βικέντιου, Λώρα, διευθύντρια του Γραφείου Παροχής Πληροφοριών για επενδύσεις!
Ο Αντώνης Τρίτσης είχε διορίσει την… αλλοδαπή γυναίκα του Σούζαν Μυλχάουζερ “ειδική σύμβουλο” στην ΕΡΤ!
Ο Άκης Τσοχατζόπουλος διόρισε τον αδελφό του Στέφανο διευθυντή του ΕΟΤ στη Βόννη! Αυτό δεν ήταν ίσως και τόσο απαράδεκτο, αν ο κ. Διευθυντής δεν ήταν, πριν διοριστεί σ’ αυτή τη θέση, σερβιτόρος σε κοσμική ταβέρνα της Θεσσαλονίκης! Αυτό είναι πραγματικά “αλλαγή”! Από σερβιτόρος, διευθυντής του ΕΟΤ!
Ο Σήφης Βαλυράκης διόρισε τον θείο του Σταύρο (πρών μπακάλη) σύμβουλο στο υπουργείο Συγκοινωνιών! Δεν άφησε όμως απ’ έξω και τα αδέλφια του! Ο Γιάννης Βαλυράκης πήγε σε ανώτερη θέση τον Οργανισμό Διεξαγωγής Ιπποδρομιών και ο Ανδρέας Βαλυράκης διευθυντής σε ασφαλιστική Εταιρεία θυγατρική της Εθνικής Τράπεζας.
Η Μελίνα Μερκούρη τοποθέτησε τον αδελφό της Σπύρο στο υπουργείο Πολιτισμού και τον άντρα της Ζυλ Ντασσέν σκηνοθέτη στο Εθνικό Θέατρο.
[...και πολλά ακόμα]
Ο Λαλιώτης τον θείο του στην Ασφαλιστική Εταιρεία “Φοίνιξ”, ο Γεννηματάς την ανηψιά του στο υπουργείο Εσωτερικών [...κλπ].
Τον Κώστα Σημίτη τον βάφτισε μέλος της βασιλικής Οικογένειας και έχει τεράστια περιουσία σε ακίνητα, ενώ ο αδελφός του Σπύρος Σημίτης, ζει στη Γερμανία, όπου είναι καθηγητής σε Πανεπιστήμιο και έχει στενές σχέσεις με τις γερμανικές μυστικές υπηρεσίες. Εδώ και πάρα πολλά χρόνια, ίσως από προπολεμικά, οι αδελφοί Σημίτη, δεν είχαν απολύτως κανένα οικονομικό πρόβλημα. Επειδή όμως φαίνεται ότι ισχύει πάντοτε ο κανόνας “τα λεφτά πάνε στα λεφτά”, μια διαιτησία της ΔΕΗ με αντικείμενο τεράστια χρηματικά ποσά και ανάλογη αμοιβή, ανατέθηκε στον αδελφό του υπουργού και Γερμανό υπήκοο Σπύρο Σημίτη!
[...και διάφορα λοιπά]
Εκτός όμως από τα αδέλφια, τις γυναίκες και τ’ ανήψια έχουμε και τα… βλαστάρια μας! Τι γίνεται άραγε όταν τα βλαστάρια μας αυτά δεν μπορούν να μπουν στα ελληνικά Πανεπιστήμια;
Ο γυιός του Κουτσόγιωργα μεταγγρέφεται από το Πανεπιστήμιο των Βρυξελλών στη Νομική Αθηνών. Η κόρη του Παρασκευά Αυγερινού από την Ατλάντα των ΗΠΑ στο Πολυτεχνείο Αθήνας. Τα παιδιά του βουλευτή Φλώρινας Στεφανίδη μπαίνουν στο Πανεπιστήμιο ως… βορειοηπειρώτες χωρίς εξετάσεις, αλλά από τις εφημερίδες αποκαλύπτεται ότι ο Στεφανίδης ήξερε την Αλβανία μόνο από τον… χάρτη και ο βουλευτής αυτός παραπέμπεται να δικαστεί για την από μέρους του κατασκευασμένη ψευδή βεβαίωση περί της δήθεν βορειοηπειρώτικης καταγωγής του!
Ο σημερινός υπουργός Δημόσιας Τάξης Δροσογιάννης, για να μετεγγράψει τον γυιό του από τη Νομική Θράκης στη Νομική Αθηνών, παρουσίασε ένα έγγραφο κατά το οποίο υπήρχε σοβαρός κίνδυνης ζωής για τα μέλη της οικογένειάς του!
Ο διευθυντής του πολιτικού γραφείου του Πρωθυπουργού, Αντώνης Λιβάνης, για τον ίδιο σκοπό δηλαδή για μετεγγραφή του γυιού του, παρουσίασε έγγραφο κατά το οποίο ο γυιός του έπασχε από μελαγχολία με τάσεις αυτοκτονίας!
Όπως ήδη έχουν αντιληφθεί οι αναγνώστες ο κατάλογος των περιπτώσεων της “οικογενειοκρατίας” είναι μακρύς και ανεξάντλητος.
===
Το 1951, όταν πρωθυπουργός ήταν ο Νικόλαος Πλαστήρας, η ζυθοποιία ΦΙΞ έβαλε αγγελία στις εφημερίδες και ζητούσε έναν οδηγό αυτοκινήτου. Με την ανεργία που υπήρχε τότε, παρουσιάστηκαν δεκάδες υποψήφιοι. Ανάμεσά τους και ένας μεσόκοπος άνθρωπος του μόχθου που δήλωσε στον υπάλληλο τον επιφορτισμένο με την πρόσληψη ότι ονομάζεται Πλαστήρας.
Ο υπάλληλος του ΦΙΞ κύτταξε τον υποψήφιο πάνω από τα γυαλιά του και σκέφθηκε ότι μπορούσε να κάνει και λίγο χιούμορ.
“Τον πρωθυπουργό τι τον έχετε;”, ρώτησε γελώντας.
Ο άνθρωπος που ζητούσε δουλειά δίστασε για λίγο και μετά είπε χαμηλόφωνα, σχεδόν σαν να ντρεπόταν γι’ αυτό:
“Είναι αδελφός μου. Αλλά τόσο εκείνος, όσο κι εγώ, επιθυμούμε αυτό να μη σας επηρεάσει, αν υπάρχει κάποιος κατάλληλος γι’ αυτή τη θέση”.
Αυτή ήταν η πολιτική ηθική και η ελληνική λεβεντιά στην κοινωνία μας πριν από χρόνια. Και οπωσδήποτε πριν από τον αμαρτωλό και ανήθικο κόσμο του ΠΑΣΟΚ και του Ανδρέα Παπανδρέου.
Μια λεβεντιά και μια πολιτική ηθική που πρέπει εξάπαντος μια μέρα να αναστηθούν.
tromaktiko
Δεν υπάρχουν σχόλια:
Δημοσίευση σχολίου