«Στην πολιτική υπάρχουν πράγματα που γίνονται και δεν λέγονται και πράγματα που λέγονται και δεν γίνονται»: η φράση αποδίδεται, όσο θυμάμαι, στον Κωνσταντίνο Καραμανλή. Τον άνθρωπο που γλίτωσε την Ελλάδα απ’ τη μοναρχία, που την έκανε σταθερή δημοκρατία και που τη «φύτεψε» στην Ευρώπη αλλάζοντας τη μοίρα της για πάντα. Για πάντα, μέχρι που εμφανίστηκε ο Γιώργος Παπανδρέου. Γιατί, τελικά, άμα το σκεφτεί κανείς υπό το φως των δραματικών εξελίξεων των τελευταίων ημερών, αυτή η φράση είναι απόλυτη συμπύκνωση, το τέλειο επίγραμμα της ιστορίας του Ανδρέα και, κυρίως, με τραγικό τρόπο, του Γιώργου Παπανδρέου. Ο Ανδρέας είπε και δεν έκανε: έξω απ’ το ΝΑΤΟ, έξω απ’ την ΕΟΚ. Αντιθέτως, ο υιός του δεν το είπε, αλλά, με την απίθανη περιπέτεια του δημοψηφίσματος, και όχι μόνον, έφτασε πολύ κοντά στο να το κάνεi.
Φυσικά, παρά την εμμονή του πρωθυπουργού, η καταστροφική έμπνευσή του, δεν θα «υλοποιηθεί» που θα λεγε κι ο πατέρας του. Όπως όλα δείχνουν, η Ελλάδα δεν θα φτάσει ποτέ ούτε καν θα πλησιάσει σε αυτό το αδιανόητο και απόλυτα στρεβλό διχαστικό δημοψήφισμα, με το οποίο ο πρωθυπουργός κατάφερε, και μόνο με την απειλή του, να ενώσει τους πάντες απέναντί του: όλη την αντιπολίτευση, όλη την Ευρώπη, τις Ηνωμένες Πολιτείες, και, τέλος, αλλά, εν προκειμένω, το σημαντικότερο όλων, μια σειρά παράγοντες μέσα στο ΠΑΣΟΚ, που ξεκαθάρισαν ότι δεν θα συμβάλουν στο έγκλημα.
Όμως ο Γιώργος πείσμωσε. Ολες αυτές οι ακυρωτικές της τρέλας αντιδράσεις, στις οποίες πρωταγωνιστεί πολιτικά το κόμμα του Κωνσταντίνου Καραμανλή που έκανε την Ελλάδα κομμάτι της Ευρώπης (κι εδώ ας ξανασκεφτούν μερικοί ποιος είναι τελικά ο «επικίνδυνος» για την ευρωπαϊκή πορεία της Ελλάδας όπως διαρκώς κατηγορείται ο Σαμαράς και ποιος την κρατά ζωντανή στην πιο κρίσιμη ώρα) και που απλώνονται από την Αλέκα Παπαρήγα για να καταλήξουν στον… Μπαράκ Ομπάμα, δεν λένε απολύτως τίποτα στον Παπανδρέου. Αυτός εκεί, επιμένει.
Και, όπως ήταν απολύτως αναμενόμενο, χθες έβαλε και την ταμπέλα: όλοι αυτοί αντιδρούν επειδή… μειώνει το χρέος κατά εκατό δις και θίγονται τα συμφέροντά τους…
Όχι πως έχει κανένα νόημα να εξετάσει κανείς λογικά αυτή την απίθανη τυχοδιωκτική τοποθέτηση, αλλά, ένα απλό ερώτημα δεν μπορεί παρά να τεθεί: μα καλά, τότε, γιατί αντιδρούν, και μάλιστα τόσο σκληρά, ακόμα κι αυτοί που μείωσαν το χρέος;…
Γατί όμως, τριάντα χρόνια μετά την ώρα που ο Ανδρέας Παπανδρέου έγινε πρωθυπουργός υποσχόμενος την έξοδο της Ελλάδας από την ΕΟΚ, για την οποία ουδέποτε εργάστηκε, ο Γιώργος Παπανδρέου απειλεί ουσιαστικά να τη φέρει ξαφνικά προ των πυλών, καταστρέφοντας ολοκληρωτικά την Ελλάδα;
Η μόνη πιθανή εξήγηση είναι ότι προφανώς πιστεύει ότι αν ταυτίσει τη μοίρα του με το ερώτημα «Ευρώπη ή όχι», γιατί αυτό επί της ουσίας θέτει, θα καταφέρει να παραμείνει στην εξουσία. Άλλος λόγος δεν υπάρχει. Κανένας.
Ο Ανδρέας πήρε την εξουσία υποσχόμενος την έξοδο που ουδέποτε σκόπευε να κάνει πράξη. Ο Γιώργος προσπαθεί να μη χάσει την εξουσία, απειλώντας τη χώρα με βίαιη και οριστική αποευρωποίηση και μετάβασή της μισό αιώνα πίσω, αν ο ίδιος πέσει.
Ετσι είναι που βρεθήκαμε από προχθές σε αυτή την απίθανη περιπέτεια.
Γιατί ο Γιώργος Παπανδρέου γνωρίζει ότι η φυσιολογική οδός, αυτή που όλοι του ζητούν, οι εκλογές, θα σημάνει το οριστικό του τέλος.
Όμως, αν αντί γι αυτές, θέτει το μαχαίρι στο λαιμό της χώρας και του ελληνικού λαού, πιστεύοντας ότι θα έχει μια ευκαιρία να παραμείνει στην εξουσία, το μόνο άλλωστε που τον ενδιαφέρει.
Ευτυχώς, αυτή η ζαριά θανάτου της χώρας δεν του βγαίνει.
Ηδη ετοιμάζεται λοιπόν να φύγει από τον πατέρα του και να θυμηθεί τον… παππού του: μια καρικατούρα «αποστασίας» στήνεται από χθες, για το σφόδρα πιθανό ενδεχόμενο οι ίδιοι οι βουλευτές του ΠΑΣΟΚ να ρίξουν την Παρασκευή την κυβέρνηση.
Μέχρι τότε, ο Γιώργος Παπανδρέου, θα πεταχτεί μέχρι τις Κάννες, όπου ελπίζει κανείς ότι δεν θα κάνει κι άλλη ζημιά στη «διεφθαρμένη» κατά τον ίδιο χώρα που ακόμα εκπροσωπεί.
Σε αυτό του το τελευταίο ίσως, πρωθυπουργικό ταξίδι, θα ήταν σκόπιμο να σκεφτεί για μια τελευταία φορά. Κοιτώντας την Ελλάδα από ψηλά, από τα παράθυρα του πρωθυπουργικού αεροσκάφους, έστω και την ύστατη ώρα, θα έχει μια τελευταία ευκαιρία να καθαρίσει τη σκέψη του και να κάνει πίσω.
Να συνειδητοποιήσει ότι η σχέση του με το πολίτευμα είναι επικίνδυνα ταραγμένη: ότι η αληθινή δημοκρατία, δεν είναι αυτό που κατάλαβε ως «συμμετοχική». Στην αληθινή δημοκρατία, όλοι κάποτε φεύγουν. Αλλά αυτός δεν είναι λόγος να αφήσουν πίσω τους ερείπια. Ετσι κι αλλιώς, άφησε ουκ ολίγα…Κυρίως, έτσι κι αλλιώς, κάποτε θα φύγει. Κι εκεί που φτάσαμε, αυτό αναμφίβολα θα γίνει πια από πολύ έως αρκετά σύντομα – πιθανότατα και αμέσως.
Ας φύγει λοιπόν, χωρίς να επιχειρήσει να κάνει την Ελλάδα Κούγκι. Ετσι κι αλλιώς, δεν θα του βγει. Οι πολιτικές δυνάμεις της χώρας και, κυρίως, ο ελληνικός λαός, δεν του το επιτρέπουν και δεν θα το πετύχει. Ας βρεθεί κάποιος χριστιανός να του το εξηγήσει…
Ολο αυτό τον καιρό, έζησε πολιτικά από την τραγωδία της Ελλάδας: αυτή ήταν η μαύρη δύναμή του. Αρκετά. Δεν χρειάζεται να επιχειρήσει να την καταστρέψει οριστικά για λίγους ακόμα μήνες εξουσίας που, έτσι κι αλλιώς, δεν θα τους έχει…
BHMA.
Δεν υπάρχουν σχόλια:
Δημοσίευση σχολίου