Ποιος θέλει την Ελλάδα βουτηγμένη στο αίμα;
Από τον Θανάση Μαυρίδη
Η Ελλάδα πάγωσε, μαθαίνοντας ότι δύο νέα παιδιά έπεσαν θύματα ενός αδίστακτου δολοφόνου. Ήταν μέλη της Χρυσής Αυγής. Προσωπικά μου είναι παντελώς αδιάφορο. Διαφωνώ κάθετα και οριζόντια με αυτή την ναζιστική οργάνωση, αλλά δεν μπορώ να δεχτώ ότι κάποιοι άφρονες σκοτώνουν συμπολίτες μας για... ιδεολογικούς λόγους. Το αίμα δεν έχει ταυτότητα.
Ταυτόχρονα απορρίπτω με οργή την προσπάθεια κάποιων που έχουν ως μόνο τους επάγγελμα το αριστερό τους παρελθόν, που προσπάθησαν να περάσουν από την πρώτη στιγμή την γραμμή ότι επρόκειτο για προβοκάτσια. Τέτοια βεβαιότητα; Τόση βλακεία; Διότι η βεβαιότητα δείχνει πλήρη γνώση όλων των συνθηκών...
Αυτή την φορά δεν είδαμε δηλώσεις και εκδηλώσεις καταδίκης του γεγονότος από τους συμπαθείς καλλιτέχνες και από τον πνευματικό κόσμο της χώρας. Που είστε αγαπητοί; Τι έγινε; Τα παιδιά αυτά δεν είχαν μάνες; Δεν είχαν ψυχή; Τόση μικρότητα;
Η Ελλάδα κινδυνεύει να βουτηχτεί για άλλη μία φορά στο αίμα. Ο διχασμός είναι το εθνικό μας άθλημα. Κι όσες φορές το δοκιμάσαμε στο παρελθόν το μετανιώσαμε πικρά. Αλλά ο χρόνος δεν μπορεί να γυρίσει πίσω. Έτσι και γίνει το κακό, έγινε. Έπειτα από χρόνια βγαίνουν κάποιοι γραφιάδες και λένε πόσο κρίμα ήταν και πόσο καλύτερα θα ήσαν τα πράγματα αν δεν είχαμε παρασυρθεί στην δίνη της αιματοβαμμένης και αδελφοκτόνου πάλης. Τα γράμματα αυτά, όμως, οι λέξεις που χρησιμοποιούνται μοιάζουν με καρφιά. Σαν να βιαζόμαστε να κάνουμε μνημόσυνο στο παρελθόν μας, σαν να θέλουμε να το κλείσουμε στο φέρετρο και να το θάψουμε βαθιά μέσα στη γη...
Δεν υπάρχουν άκρα, ούρλιαζαν με βεβαιότητα στις οθόνες της τηλεόρασης διάφοροι σταλινικοί. Υπάρχουν άκρα, κύριοι και τα βλέπουμε μπροστά μας. Το ερώτημα είναι ποιός τα ενεργοποίησε και ποιός έχει συμφέρον από τη δράση τους. Ποιός θέλει να δει την Ελλάδα βουτηγμένη στο αίμα...
Η κατάσταση στην κοινωνία είναι τεταμένη. Μία σπίθα είναι αρκετή σε αυτές τις περιπτώσεις για να τιναχτεί στον αέρα η μπαρουταποθήκη. Ποιός έχει συμφέρον να μας δει να σκοτωνόμαστε μεταξύ μας;
Μην ψάξετε να βρείτε την απάντηση σε σενάρια συνωμοσίας. Ότι κάποιοι έχουν εξυφάνει ένα σκοτεινό σενάριο σε βάρος της χώρας μας. Όχι ότι τέτοια σενάρια δεν υπάρχουν. Κάθε άλλο! Σας πληροφορούμε ότι η δουλειά των σεναριογράφων είναι ακριβώς αυτή, να γράφουν σενάρια. Ακόμη κι όταν τα σενάρια αυτά μοιάζουν να είναι τελείως παρανοϊκά...
Ωστόσο, ας μην παγιδευτούμε στις σκοτεινές και συνήθως αδιέξοδες στοές του υπόκοσμου της πολιτικής δράσης και των μυστικών υπηρεσιών. Κι ας σκεφτούμε το εξής: Θα μπορούσε να είχε αποφευχθεί ο εμφύλιος μετά τον πόλεμο; Την απάντηση την ξέρουμε καλά. Χρειαζότανε μόνο να υπάρχουν περισσότερες φωνές λογικής.
Το τι σενάρια έχουν γράψει κάποιοι, το τι ονειρεύονται για την χώρα μας κάποιοι τρίτοι και πόσο μας μισούνε οι εχθροί μας, αυτά όλα θα περάσουν σε δεύτερη μοίρα αν εμείς εξακολουθήσουμε και έχουμε τον έλεγχο της κατάστασης. Αν αυτό τον έλεγχο δεν τον παραδώσουμε στα δύο άκρα. Αν επικρατήσει η λογική.
Το «αόρατο χέρι» σπρώχνει στον γκρεμό
Του Αλέξη Παπαχελά
Ενα «αόρατο χέρι» μοιάζει να σπρώχνει τη χώρα στον γκρεμό κάθε τόσο. Και αυτό είναι πλέον πολύ επικίνδυνο, γιατί καμία χώρα δεν αντέχει να φλερτάρει για τόσα πολλά χρόνια με την καταστροφή περπατώντας συνεχώς δίπλα ακριβώς στον γκρεμό.
Οι συνθήκες που έχουν δημιουργηθεί παραπέμπουν στη δεκαετία του 1960 και σε περιόδους ανωμαλίας στη χώρα. Τρομοκρατία και πολιτικές δολοφονίες, πόλεμοι συμφερόντων και παρακρατικών φραξιών, σκάνδαλα, απ’ όλα έχουμε αυτή την περίοδο. Οι πολιτικοί, που υποτίθεται ότι εκπροσωπούν το αστικό καθεστώς, επίσης θυμίζουν τις έριδες και τις άσκοπες συνωμοσίες που χαρακτήριζαν εκείνες τις εποχές. Με τη μόνη διαφορά, πως στις περισσότερες περιπτώσεις μοιάζουν με ηθοποιούς σε πολύ κακό ερασιτεχνικό φιλμ όταν τους συγκρίνει κανείς με τους προδικτατορικούς πολιτικούς. Θεσμοί, που να μπορούν να συγκρατούν τη χώρα, επίσης δεν υπάρχουν. Τα εγχώρια και εντόπια κέντρα εξουσίας που πρωταγωνίστησαν στο παρελθόν δεν υπάρχουν ή δεν διαδραματίζουν κανέναν ρόλο, παρά μόνο στην αρρωστημένη φαντασία των οπαδών των θεωριών συνωμοσίας. Το αποκαλούμενο κατεστημένο δεν ξέρει τι θέλει και παίζει παράλογα και επικίνδυνα προσωπικά παιχνίδια που συμβάλλουν στο τέλμα.
Ποιο μπορεί, λοιπόν, να είναι αυτό το αόρατο χέρι που μας σπρώχνει με τόση επιμονή στον γκρεμό; Μακάρι να ήταν ένα κέντρο ή ένας άνθρωπος για να μπορέσουμε να τον δείξουμε. Εδώ «συνεργάζονται» τυχαία, αλλά άψογα, εντελώς παράταιρες δυνάμεις και άνθρωποι. Ο παράφρων εμμονικός τρομοκράτης κάνει τη θεαματική του επανεμφάνιση με τις προχθεσινές δολοφονίες. Οι αστοί πολιτικοί υπονομεύουν την κυβέρνηση, γιατί ονειρεύονται ότι μπορεί να καθίσουν οι ίδιοι στον θρόνο, έστω και πάνω στα ερείπια. Η τρόικα πιέζει μέχρι τα άκρα, αγνοώντας τους πραγματικούς κινδύνους έκρηξης ή κατάρρευσης. Κάποιοι άλλοι θέλουν να σβήσουν τις αμαρτίες τους, πλασάροντας μυθώδεις θεωρίες συνωμοσίας ως πραγματικά ιστορικά στοιχεία. Ορισμένα κέντρα συνεχίζουν το... βιολί τους λειτουργώντας σαν το λόμπι της δραχμής, σπρώχνοντας συνεχώς στην κατεύθυνση της διάλυσης και της αποσύνθεσης του πολιτικού σκηνικού. Ονειρεύονται, άραγε, ότι έτσι θα τους χαρισθούν τα δάνειά τους ή ότι θα λειτουργούν πλέον κανονικά ως τριτοκοσμικοί ολιγάρχες άνευ αντιπάλου; Κανείς δεν μπορεί να ξέρει ποιος θέλει τι μέσα σε αυτό το σκοτεινό και απόλυτα τοξικό σκηνικό. Ο τρομοκράτης προφανώς δεν έχει γνωρισθεί ποτέ με κάποιον εκπρόσωπο του λόμπι της δραχμής, αλλά όλοι μαζί σπρώχνουν όσο μπορούν στην ίδια κατεύθυνση.
Θα χρειασθεί πολύ μεγάλη ψυχραιμία και υπευθυνότητα για να αποφύγουμε μεγαλύτερες περιπέτειες, περισσότερο αίμα και μια καταστροφή με ανυπολόγιστες οικονομικές ή εθνικές συνέπειες. Γινόμαστε χρόνια τώρα μονότονοι, ενδεχομένως και γραφικοί, αλλά αν και τώρα δεν καταλάβουν οι πολιτικοί μας και όλοι όσοι έχουν επιρροή σε αυτό τον τόπο την ανάγκη της μεγάλης εθνικής συνεννόησης, κάθε πρόβλεψη για το πού σταματάει αυτός ο κατήφορος είναι παρακινδυνευμένη.
πηγή: http://kourdistoportocali.com
Δεν υπάρχουν σχόλια:
Δημοσίευση σχολίου