Για λόγους προσωπικής ευαισθησίας αποφεύγω να αναφέρομαι τακτικά σε όσα συμβαίνουν στο Πανεπιστήμιο, επί υπουργίας Α.Διαμαντοπούλου. Όμως όσο περνά ο καιρός και η κ. υπουργός εξακολουθεί να επιβάλει τις απόψεις του ταλαίπωρου Πανάρετου, αφαιρούνται και οι δικές μου δικαιολογίες. Ένας λόγος περισσότερος όταν παιδιά που θέλουν να σπουδάσουν αλλά η οικογένεια τους δεν έχει χρήματα, θα βρεθούν στο περιθώριο.
Για παράδειγμα:Στο Πανεπιστήμιο χιλιάδες φοιτητές σιτίζονται στην λέσχη. Αν κλείσει, όπως θέλει η κ. Διαμαντοπούλου, θα πρέπει να καταφύγουν στα συσσίτια της πιο κοντινής ενορίας. Στο Πανεπιστήμιο χιλιάδες φοιτητές για να εξοικονομήσουν τα...
απολύτως αναγκαία εργάζονται σε σπίτια πλένοντας και σιδερώνοντας, σε αγρούς, σε ξενοδοχεία, στα μπαρ. Είναι οι τυχεροί γιατί η κ. Διαμαντοπούλου σκέφτεται καταργήσει τις Εστίες, όπου καταφεύγουν οι μη έχοντες. Φαίνεται ότι εκείνη δεν σπούδασε, όπως πολλοί από μας, δουλεύοντας σκληρά.
Για το Πανεπιστήμιο το Υπουργείο Παιδείας ανέλαβε εργολαβικά-και με το αζημίωτο!- εκστρατεία κατασυκοφάντησης. Το ρεφραίν: «Οι καθηγητές πληρώνονται πλουσιοπάροχα, ελάχιστα εργαζόμενοι». Η αλήθεια είναι ότι δύσκολα οι καθηγητές υποστηρίζουν την δουλειά τους και δυσκολότερα θα πούνότι πένονται. Δεν υπερασπίζονται τη δουλειά τους γιατί αυτό που μετράει είναι η αναγνώριση στα μάτια των φοιτητών τους και της ακαδημαϊκής κοινότητας. Δεν μιλούν για τον μισθό τους γιατί ντρέπονται: Ο μισθός του λέκτορα δεν ξεπερνά τα 900 ευρώ και του καθηγητή- με 35 χρόνια προϋπηρεσία- τις 2.500. Δεν δόθηκε επί μία δεκαετία ούτε ένα ευρώ αύξηση.Εχει κατακρεουργηθεί η μισθοδοσία τους χωρίς να λαμβάνονται τα τυπικά και ουσιαστικά προσόντα, οι πέντε αλλεπάλληλες αξιολογήσεις για την ανέλιξη στις βαθμίδες, οι άπειρες ώρες προετοιμασίας, διδασκαλίας, έρευνας και εργαστηρίων που απαιτούνται. Το να πετάμε την πέτρα του αναθέματος είναι εύκολο, αν όχι ανακουφιστικό. Όμως, το να αναγνωρίζει η πολιτεία την προσφορά τους στο μέλλον της χώρας είναι το αναγκαίο.
Και σα να μην φτάνει ότι το Υπουργείο δεν στέλνει ούτε τα λειτουργικά έξοδα του Πανεπιστημίου-πχ. αίθουσες παγωμένες γιατί δεν υπάρχουν χρήματα για πετρέλαιο…-έχει βαλθεί να εξοντώσει και την εσωτερική συνοχή της ακαδημαϊκής κοινότητας προσπαθώντας να επιβάλλει ένα νόμο εκ γενετής ανάπηρο. Κι όμως πρώτοι οι ακαδημαϊκοί δάσκαλοι απαιτούν τον εκσυγχρονισμό του Πανεπιστήμιου. Αυτόν η κ. Διαμαντοπούλου τον εννοεί ως «copy-paste” καναδέζικων προτύπων που προσκόμισε ο μοιραίος Πανάρετος, από τα ταξίδια του. Η συζήτηση είναι ατέρμονη και δεν είναι τη στιγμής. Ο Κωνσταντίνος Αρβανιτόπουλος, καθηγητής Διεθνών Σχέσεων, έντιμος ακαδημαϊκός δάσκαλος, με εμπειρία και πολύχρονη επιστημονική ενασχόληση δεν πρέπει να επωμιστεί τη ναυαγιαίρεση της κ. Διαμαντοπούλου, ούτε και να αναλάβει το κόστος των μεγάλων λαθών της πείσμονος υπουργού. Ας θυμηθεί τι δίδαξε ο μεγάλος Κων. Καραμανλής: Εδωσε εντολή στον Γιάννη Βαρβιτσιώτη, υπουργό Παιδείας και ανήγγειλε -από τηλεοράσεως- ότι ο νόμος 815/79 δεν ισχύει. Ψηφισμένος νόμος ήταν και με συντριπτική πλειοψηφία. Τη στιγμή που η κοινωνία βρίσκεται σε αναβρασμό, πρωτίστως στο Πανεπιστήμιο πρέπει να επέλθει ηρεμία. Και μετά υπάρχει ο χρόνος για πραγματική μεταρρύθμιση. Όχι για την «κουρελού», που θέλει εδώ και τώρα να επιβάλλει η κ. Διαμαντοπούλου.
Aπό το contemporaryjournalism.gr
Δεν υπάρχουν σχόλια:
Δημοσίευση σχολίου