Οι προδότες δεν γίνονται ήρωες...

Του Στάθη

Αυτοί που με τον μονοκομματικό δικομματισμό τους έφθειραν τα ‘^ιροτάγματα και τα αιτήματα της Μεταπολίτευσης οι ίδιοι που διέφθει-ραντο πολίτευμα,

αυτοί που ξεχαρβάλωσαν το κράτος και το έκαναν μπαίγνιο των κρατι­κοδίαιτων και της διαπλοκής, οι ίδιοι που εκμαύλισαν τον λαό με τα ρουσφέτια, τους διορισμούς τις επιδοτήσεις, τις ΜΚΟ κι, εν γένει, το πε­λατειακό σύστημα,αυτοί που λήστεψαν

παντί τρόπω τον λαό, με τo Χρηματιστήριο, τα ομόλο­γα, την υπερφορολόγηση, το πιστωτικό σύστημα, οι ίδιοι που εξέθρεψαν τους φοροφυγάδες, τις συντεχνίες, τα λαμόγια και τους νταβατζήδες,

οι ίδιοι που καθιέρωσαν την ήσσονα προσπάθεια, οι ίδιοι που μας διέσυραν urbi et orbi ωςτεμπέληδες και διεφθαρμένους, είναι οι ίδιοι που τώρα θέλουν να σώσουν τη χώρα. Από τι; Από το έργο τους;

 αυτοί που την «έστησαν» στην Ελλάδα κάι την οδήγησαν δολίως στην παγίδα του Μνημονίου, οι ίδιοι που κουρέλιασαν το Σύνταγμα και κα­θαίρεσαν την εθνική κυριαρχία, αυτοί που παρέδωσαν την Ασυλία της, χώρας στους τοκογλύφους οι ίδιοι που τρομοκράτησαν και τρομοκρατούν τον λαό,    

αυτοί που εκβιάζουν κατά σύστημα και κατά συρροήν τους πολίτες οι ίδιοι που κατέστησαν εαυτούς ανδρείκελα των Γκαουλάιτερ, αυτοί «ου εκπαιδεύουν τον πληθυσμό στον ραγιαδισμό και την απελπισία, οι ίδιοι που εξισώνουν τους μισθούς προς τα κάτω, ενώ οι ίδιοι συνεχί­ζουν να πλουτίζουν,δεν έκαναν τίποτα κατά λάθος!

Και γι’ αυτό τώρα επιμένουν. Για να τε­λειώσουν τη δουλειά!

Γι’ αυτό τα στερνά τους είναι το ίδιο άδοξα (διάβαζε: άτιμα) με τα πρώτα. Γι’ αυτό «διαπραγματεύονται» εν ου παικτοίς! – διότι οι άλλοι δεν είναι παίκτες, είναι τα αφεντικά τους.

Ομως επιμένουν και για έναν ακόμα λόγο: διότι ελπίζουν πως παρ’ όλα αυτά, θα παραμείνουν στο παιχνίδι. Ελπίζουν ότι αυτός ο «γύρος» δεν είναι ο τελευταίος τους, ότι θα διασωθούν.

δεν ξέρω αν θα το καταφέρουν. Αυτό εξαρτάται απ’ τους Ελληνες. Ξέρω όμως ότι η ίδια υστεροφημία τους δεν θα ‘χει να δώσει για δαύτους ού­τε ένα σέντζι παραπάνω από 30 αργύρια.

Ευτελές ποσό για την αξία μιας ολόκληρης ζωής…

Ναι, το Χαμηλό Κόστος (της εργασίας) είναι παράγων ανταγωνιστικότητας. Οχι όμως για τη χώρα πόυ το υφίσταται, αλλά για τη χώρα  που το επιβάλλει. Όχι για την ανταγωνιστικότητα της Ελλάδας αλλά για την ανταγωνιστικότητα της Γερμανίας. Ή έστω της Γερμανογαλλίας.

Το να πληρώνουν οι Γερμανόφραγκοι και οι συν αυτοίς – Γραικύλοι ίστους Έλληνες βουλγάρικα μεροκάματα, το να αντλούν πρώτες ύλες, ορυκτές και άλλες πάμφθηνα, το να επενδύουν κεφάλαια που θα αποδίδουν τριπλάσιες υπεραξίες, είναι το όνειρο κάθε μπόγια, αντεροβγάλτη, νεάντερταλ, πόσω μάλλον ακροδεξιού καπιταλιστή ου μην και μονεταριστή νεοφιλελεύθερου

 από το Real News