Η παγίδα που έστησαν οι Παπανδρέου

Στη γοητεία των τακτικισμών δεν κατάφερε να αντισταθεί ποτέ κανένας πολιτικός ο οποίος πέρασε από το στάδιο του ηγέτη. Δηλαδή, του επικεφαλής μιας μεγάλης παράταξης, σύνθετης και πολυτασικής, η διαχείριση της οποίας απαιτεί οξυδέρκεια, βαθιά γνώση του παρασκηνίου και ροπή προς τις διαπραγματεύσεις πίσω από κλειστές πόρτες.

Ο Γιώργος Παπανδρέου, στην επιλογική παρουσία του στην ηγεσία του ΠΑΣΟΚ, δεν θα μείνει ακριβώς στην ιστορία για τις αξιομνημόνευτές ικανότητές του ως ηγέτης του Κινήματος.

Πόσο μάλλον όταν είναι ο πρωθυπουργός που παρενέβη βιαίως στο DNA της εξέλιξης και της προόδου του τόπου, με τη συζητήσιμη έως παρεξηγήσιμη απόφαση προσφυγής στον μηχανισμό στήριξης του Μνημονίου. Ένα εθνικό βαρίδι, που φέρνει την Ελλάδα πολλά χρόνια πίσω.
Ο απερχόμενος Πρόεδρος του ΠΑΣΟΚ ωστόσο, επέδειξε ευχέρεια… τακτικισμών, προφανώς λόγω οικογενειακής παράδοσης και περιβάλλοντος.

Το έκανε για πρώτη φορά το 1996, όταν «άδειασε» ακόμη και τον Κώστα Λαλιώτη, στηρίζοντας τον Κώστα Σημίτη και τις «καθαρές λύσεις», απέναντι στον Άκη Τσοχατζόπουλο, στο Συνέδριο που πραγματοποιήθηκε...μόλις μια εβδομάδα μετά την απώλεια του Ανδρέα Παπανδρέου. Κόντρα δηλαδή, και στην επιθυμία του πατέρα του.

Το… ξανάκανε το 2004, όταν έπεισε… με κάποιον τρόπο τον Κώστα Σημίτη, να του επιστρέψει το ΠΑΣΟΚ «πακεταρισμένο», σε μια διαδικασία που θύμιζε έντονα τη διαχειριστική πρακτική της… απευθείας ανάθεσης. Χωρίς αντίπαλο, χωρίς συνδιεκδικητή, και τα ΜΜΕ που σήμερα τον κατηγορούν, να συναγωνίζονται σε ύμνους και… δοξολογίες.

Το έκανε για 3η φορά το 2007, μετά από μια στρατηγική ήττα στις εθνικές εκλογές από τη Νέα Δημοκρατία του Κώστα Καραμανλή. Απέναντι στον Ευάγγελο Βενιζέλο ο οποίος έμοιαζε ο αυτονόητος διάδοχός του, κατάφερε να κρατήσει το «μαγαζί». Και μετά από δυο χρόνια να γίνει πρωθυπουργός, στηριζόμενος σε μια… παραποίηση της πραγματικότητας («λεφτά υπάρχουν»), και προωθώντας την αυτοκαταστροφική πολιτική του Μνημονίου και της εθνικής υποχώρησης.

Σήμερα, και αφού πρώτα έχασε την πρωθυπουργία, ο Γιώργος Παπανδρέου προσέρχεται στη διήμερη συνεδρίαση του Εθνικού Συμβουλίου το προσεχές Σαββατοκύριακο, καλούμενος… να το ξανακάνει. Έστω κι αν αυτή τη φορά, οι πιθανότητες δεν είναι με το μέρος του, πιο έντονα και εμφαντικά από τις προηγούμενες αφηγήσεις του παρελθόντος.
Πέτυχε ωστόσο να στήσει μια αριστοτεχνική παγίδα σε όσους επιθυμούν να τον διαδεχθούν. Αν επικρατήσει η λύση της διαρχίας, εκείνος που θα υποστηριχτεί από το ΠΑΣΟΚ ως υποψήφιος πρωθυπουργός στις εκλογές που έρχονται, θα χρεωθεί εκ των πραγμάτων σοβαρό μερίδιο, τουλάχιστον σε επίπεδο εικόνας και επικοινωνίας, από την επερχόμενη ήττα, η οποία φαντάζει… χωρίς προηγούμενο.

Αν επικρατήσει η πρόταση των δελφίνων, για εκλογή… χθες, και μάλιστα από τη βάση, το ΠΑΣΟΚ κινδυνεύει να εξελιχθεί σε «παραμύθι χωρίς όνομα». Ποιος θα πάει να ψηφίσει, ένα κόμμα το οποίο αποστρέφεται η ίδια η εκλογική βάση του; Και ποιος… δεν θα μπει στον πειρασμό της πολιτικής δολιοφθοράς, απέναντι σε ένα κόμμα που ευθύνεται για το σημερινό εθνικό αδιέξοδο; Για τις συγκρίσεις με το… ένα εκατομμύριο που ψήφισαν το 2004 τον Γιώργο Παπανδρέου, ούτε λόγος φυσικά. Οι… 100.000 φαντάζουν βουνό, ως εκτίμηση προσελθόντων στις κάλπες.

Για όλους τους παραπάνω λόγους, ο τελευταίος τακτικισμός της οικογένειας Παπανδρέου απέναντι στους αμφισβητίες του πολιτικού imperium της, μοιάζει ο πλέον ενδιαφέρων. Γιατί δεν στοχεύει στο να διατηρήσει το ΠΑΣΟΚ στον έλεγχο του Καστριού. Αλλά στο να «κοντύνει» επικίνδυνα ο δελφίνος που θα κολυμπήσει πιο γρήγορα.

statesmen.gr