- Η ανεργία πάνω από το 16% (στους νέους ξεπέρασε το 40%, στην Αττική εκτοξεύτηκε 50% πάνω από πέρυσι).
- Η ύφεση στο 3,8%, (3% έλεγαν οι προβλέψεις), η οικοδομή 60% κάτω, το ίδιο και η αγορά του αυτοκινήτου.
- Ένα στα τρία μαγαζιά ξενοίκιαστο στην Κηφισίας, την Πατησίων, τους κεντρικούς δρόμους του Παγκρατίου, του Μεταξουργείου, του Πειραιά. Στη Θεσσαλονίκη, την Πάτρα, τη Λάρισα, την Κοζάνη, τα Χανιά, τα ίδια και χειρότερα.
- Τη μια Κυριακή 100 χιλιάδες διαδηλωτές στο Σύνταγμα, την επομένη 200 χιλιάδες! Και την τρίτη; Μισό εκατομμύριο;
Είναι τόσο βίαιη η επιχείρηση οικονομικής ερημοποίησης των νοικοκυριών και των μικρών και μεσαίων επιχειρηματικών μονάδων, αλλά και τόσο εξώφθαλμη η αποτυχία της ακολουθούμενης πολιτικής, που ο κόσμος δείχνει έτοιμος να σπάει ακόμη και τις θεμελιώδεις κοινωνικές συμβάσεις. Ένα χρόνο κρατούσε την ανάσα του τρομοκρατημένος, με την απειλή της χρεοκοπίας πάνω απ’ το κεφάλι του. Ο φόβος συνυπήρχε, όμως, με την ελπίδα. Ακόμη και στις πιο σκοτεινές μέρες διατηρούσε την προσδοκία ότι ο κάβος θα ξεπεραστεί, η τρικυμία θα κοπάσει. Πίστευε ότι οι «θυσίες» του θα πιάσουν τόπο και μετά από ένα, δυο, άντε τρία χρόνια, θα ανακτήσει το χαμένο επίπεδο της ζωής του. Όλα, δυστυχώς, διαψεύστηκαν.
Και τώρα τι; Τώρα αποκαλύπτεται η αλήθεια, απογυμνωμένη από αποκριάτικα κοστούμια. Δυστυχώς, δεν πρόκειται για καταιγίδα που κάποια στιγμή θα σταματήσει. Ας μην υποκρίνεται άλλο η πολιτική τάξη. Ας ομολογήσει ότι ζούμε μια νέα, μόνιμη κατάσταση, που συνεχώς θα επιδεινώνεται. Οι εταίροι μας στην Ευρωπαϊκή Ένωση το διαμηνύουν με όλους τους τρόπους: Έλληνες, πρέπει να μάθετε να ζείτε πολλά επίπεδα πιο κάτω από ό,τι είχατε συνηθίσει! Δεν υπάρχει επιστροφή στους παραδείσους που χτίσατε με δανεικά.
Και τώρα τί; Τώρα, η πλατεία είναι γεμάτη και δεν θα αδειάσει αν δεν υπάρξουν μείζονες αλλαγές. Ο κόσμος, από τη στιγμή που πείστηκε ότι η ελπίδες του ενταφιάστηκαν στο μαυσωλείο των πεθαμένων βεβαιοτήτων, έκανε στην άκρη τα μεγάλα κόμματα, δεν πίστωσε με την εμπιστοσύνη του κανένα από τα σχήματα της Αριστεράς και της Οικολογίας, άφησε πίσω του τις παραδοσιακές ταμπέλες, αγνόησε τις κουκούλες και τις μολότωφ, και κατασκήνωσε στο Σύνταγμα και στις μεγάλες πλατείες των πόλεων της περιφέρειας.
Ναι, ξέρω, το κίνημα των αγανακτισμένων είναι ασύντακτο, ασυντόνιστο και αδέσποτο. Χωρίς σαφή και ολοκληρωμένη πρόταση και χωρίς αρχηγό. Αλλά, γιατί θα έπρεπε να ήταν αλλιώς; Γιατί θα έπρεπε να είχε μετασχηματιστεί σε πολιτικό μόρφωμα μέσα σε δύο εβδομάδες; Γιατί στην Ελλάδα ό,τι δεν καταλαβαίνουμε, ό,τι δείχνει απ’ αλλού φερμένο, το υποτιμούμε και το ειρωνευόμαστε;
Συμφωνώ ότι μέσα στο ετερόκλητο πλήθος υπάρχουν και κάποιοι που χάνουν τη βολή τους, κάποιοι που θα στερηθούν προνόμια που κακώς είχαν τόσα χρόνια, κάποιοι που σηκώθηκαν πρώτη φορά απ’ τον καναπέ, επειδή τους ακούμπησε η κρίση. Και λοιπόν;
Η γνώμη μου είναι ότι το κίνημα είναι αυθεντικό, γεννημένο από τις ωδίνες μιας κοινωνίας που συγκλονίζεται. Και δεν θα ηττηθεί όσο διαρκούν οι σημερινές συνθήκες. Κάνουν λάθος όσες πολιτικές ηγεσίες το σνομπάρουν. Κάνουν λάθος οι δημοσιολόγοι που περιορίζουν την ανάλυσή τους στη φράση «έλα μωρέ, μιμητισμός είναι, θα διαλυθούν όπως συνέβη και στην Ισπανία». Θυμίζω ότι η Ισπανία δεν βρίσκεται στην «αγκαλιά» της τρόικας ούτε έχει να ψηφίσει σε δύο εβδομάδες δεύτερο Μνημόνιο με νέα οδυνηρά μέτρα.
Ας σκεφτούμε: Πώς θα μπουν στο Κοινοβούλιο οι βουλευτές να ψηφίσουν το Μεσοπρόθεσμο Πρόγραμμα και πώς θα βγουν στη συνέχεια; Με συνοδεία αστυνομικών δυνάμεων; Από τον Εθνικό Κήπο με κλεφτοφάναρα; Από τη στοά που είχε κατασκευάσει ο Όθωνας;
Έχω την αίσθηση ότι η κρίση θα εκτονωθεί μόνον όταν δοθεί ο λόγος στην κοινωνία. Έτσι κι αλλιώς, η δυσαρμονία μεταξύ της Βουλής και της λαϊκής βούλησης είναι προφανής και κραυγαλέα -πρωτόγνωρη στα χρόνια της Μεταπολίτευσης. Όσο πιο γρήγορα το συνειδητοποιήσουν τα κόμματα και όσο ταχύτερα αποφασίσουν να προσφύγουν σε εκλογές, τόσο νωρίτερα θα αποκλιμακωθεί η τεράστια κοινωνική ένταση. Η χώρα χρειάζεται ευρύτερες συναινέσεις, τις οποίες σήμερα οι πολιτικές δυνάμεις αρνούνται, αλλά αύριο θα είναι υποχρεωμένες να αποδεχθούν, επειδή θα τις έχουν επιβάλλει οι πολίτες με την ψήφο τους. Τα δύο μεγάλα κόμματα –και όχι μόνον- την επομένη των εκλογών θα αναγκαστούν να κάτσουν στο ίδιο τραπέζι και να συμφωνήσουν σε μια κυβέρνηση εθνικής σωτηρίας, στη βάση ενός κοινού προγράμματος, το οποίο από κοινού θα πρέπει να θέσουν υπόψιν της τρόικας. Για όσους δεν το έχουν ακόμη αντιληφθεί, η κατάρρευση του πολιτικού συστήματος έχει σημάνει την αρχή της νέας Μεταπολίτευσης.
πηγή: aixmi.gr
Δεν υπάρχουν σχόλια:
Δημοσίευση σχολίου