30 Μαΐου 2011

Υπάρχει και ανωτέρα βία [άρθρο του Μάκη Σεριάτου]


Υπάρχει και ανωτέρα βία 

Σε κάθε συμφωνία ο χειρότερος σύμβουλος είναι η εμμονή.
Γιατί, όταν κυριαρχεί αυτή, απλώς δεν υπάρχει συμφωνία.
Η συμφωνία απαιτεί διαπραγμάτευση πάνω σε εκείνο που κάθε φορά είναι εφικτό και μπορεί να υπηρετήσει εξίσου καλά αυτούς που αποφάσισαν ότι τους χρειάζεται να συμφωνήσουν.
Έτσι και στην περίπτωση μας.
Εμείς και οι δανειστές μας κάναμε μια συμφωνία.

Ούτε εμείς, ούτε εκείνοι θα την κάναμε αν πιστεύαμε ότι έστω και λίγο πιο μετά θα μπορούσαμε να την αποφύγουμε. Άλλωστε, σε κανέναν δεν αρέσει να χρωστάει και να μην μπορεί να πληρώσει, όπως και σε κανέναν δεν αρέσει να του χρωστάει κάποιος που χρεοκοπεί. Αυτά, λοιπόν, τα θεωρούμε ως δεδομένα, γιατί κάτι τέλος πάντων, μέσα σε όλο αυτό το χάος, πρέπει να αποτελέσει μια βάση λογικής ώστε να πάρουμε, επιτέλους, κάποια απόφαση που να βγάλει τη χώρα μας και τις συμφωνίες της από τις καταστροφικές και ανόητες εμμονές.
Σήμερα, λοιπόν, δεν μπορούμε να εκπληρώσουμε τους όρους της συμφωνίας.
Κυρίως γιατί η συμφωνία είναι οικονομική, ενώ θα έπρεπε να είναι εμπορική.
Και είναι βέβαιο ότι αυτό δεν συμβαίνει επειδή συνεχίζουμε να «περνάμε καλά» σε βάρος των άλλων. Οι πολίτες υποφέρουν, οι πολιτικοί δεν μπορούν, οι αυτοματισμοί δεν λειτουργούν και όλα μαζί δείχνουν ότι αυτό δεν πρόκειται να αλλάξει αν οι όροι του παιγνιδιού παραμείνουν ως έχουν.
Άραγε, δεν είναι προφανές ότι πρέπει να αλλάξει η στρατηγική της αντιμετώπισης του ελληνικού προβλήματος;
Πρώτα από εμάς τους ίδιους.
Ας ξεπεράσουμε την εμμονή να διαφωνούμε apriori ακόμη και όταν η διαφωνία μας ακυρώνεται από την πραγματικότητα, την εμμονή να διαμαρτυρόμαστε σε κάθε ευκαιρία ενώ στην ουσία δεν αισθανόμαστε τίποτε για αυτό το οποίο λέμε, να έχουμε άποψη οπωσδήποτε για τη δουλειά του άλλου , ενώ δεν μπορούμε να κάνουμε στοιχειωδώς τη δική μας, να βλέπουμε παντού «συνωμοσίες» σε βάρος μας, λες και οι άλλοι έχουν κανένα λόγο να μας ζηλεύουν, να μας φοβούνται ή να μας εχθρεύονται.
Θα ήταν μάλλον πιο λογικό να παραδεχτούμε ότι υπάρχει «ανωτέρα βία» και να αξιοποιήσουμε μια ιστορική ευκαιρία να ελευθερωθούμε από το πάγιο χαρακτηριστικό της ανωριμότητας: την αυτοπεποίθηση ότι ο καθένας μας «ξέρει».
Είναι ξεκάθαρο ότι πρέπει να επαναδιαπραγματευτούμε με τους δανειστές.
Είναι ξεκάθαρο, επίσης, ότι δεν μπορούμε να το κάνουμε αν φαίνεται και δια γυμνού οφθαλμού ότι απλώς ροκανίζουμε χρόνο χωρίς αποτελέσματα.
Μια σοβαρή δική μας εθνική στρατηγική που θα έπειθε ότι μπορεί να είναι αποτελεσματική γιατί δεν υπεκφεύγει αλλά απλώς επικαιροποιείται, ενώ παράλληλα υπάρχει η ομάδα που την πιστεύει και έχει το know how να την υλοποιήσει, νομίζω ότι θα βοηθούσε αρκετά και τους δανειστές μας να ξεπεράσουν την προφανή δική τους καταστροφική εμμονή σε όρους με τους οποίους δεν πρόκειται να πάρουν πίσω όσα έβαλαν στο τραπέζι και τα οποία δεν είναι μόνο τα «δανεικά», αλλά και πολλά άλλα που αποτελούν κρίσιμους πόντους στο διεθνές πολιτικό και οικονομικό power game.
Αλλιώς δεν θα κερδίσει κανείς.
Κανείς ποτέ δεν νίκησε την «ανωτέρα βία», τον «αστάθμητο παράγοντα», τη «διάψευση από την ίδια την ζωή» ή όπως αλλιώς θέλει κανείς να ονομάσει τη διαφορά μεταξύ θεωρίας και πράξης.
πηγή: aixmi.gr

Δεν υπάρχουν σχόλια:

Δημοσίευση σχολίου

Related Posts Plugin for WordPress, Blogger...